Oruç ibadeti, senede 12 aydan birini, bedenen ve nefsi imtihanlara, manevi tokluğa verme ayıdır. Her sene Ramazan ayında manevi olarak ölüme bir adım daha yaklaşmanın telaşı, dünyadan bir adım uzaklaşmanın olgunluğu ile iman ve ibadetlerimize bir kat daha önem veririz. Aynı zamanda "empati" diye inandığımız belki de sadece kurguladığımız, kendini başkası yerine koyma, aç olanın halinden anlama düşüncesini faaliyete geçiririz. Peki gerçekten açın halinden anlıyor muyuz? Saatlerce sürecek açlık ve susuzluk için geceden çeşit çeşit kahvaltılıklar ile sahur yapıyoruz. Gün boyunca açlığın etkisiyle, iftardan sonra doyunca yemenin hayalini kuruyoruz. İftar sofrasına gelince, Ramazan ayına özel oruçlu olduğumuzdan ötürü, normalde yediğimizden çeşitçe fazla, çorbasından salatasından, sıcağından ana yemeğine çeşit çeşit yemeklerle donatılmış sofralar kuruyoruz. Yaptığımız ibadetin bir mükafatı olarak, nefsi terbiye etmenin haklı gururu ile kurduğumuz sofralar gayet normal. Peki empati işin hangi noktasında? Açın halinden anlamak, saatlerce süren zorluktan sonra ödüle kavuşunca yeterince karşılıklı oluyor mu? Mazlum coğrafyalarda yokluk bu kadar kemiğe dayanmışken, tuttuğumuz oruç ile bunu anlayabiliyor muyuz? Fakirlik ile açlık arasındaki ince çizgiyi de belirtelim, şu an ki mesele az olması değil, bahsettiğimiz mesele, olmaması. Modern çağın, çeşitli teknolojik nimetlerine karşın, dünyanın öteki ucunda açlığın olması ne kadar normal? Farklı gezegenlerde hayat bulma çabasına girmişken, tıpta, bilimde bu kadar ilerlemişken, açlığın baş göstermesine susmalar da neler? Yaptığımız ibadetin altını doldurmaya, fiilen bir çaba içine girmeye başlamalıyız. Bir dünya içerisinde, her şey ki insanların lehineyken, açlığa da bir çözüm gelmeli. İnsanların iyiliğini düşünürken önce insanı baz almalı sonra düşünülmeli. Açlığa karşın, kendi içimizdeki tezatlığı yıkıp, bir an önce "Ne yapmalı?" sorusunu sormalı, sorumuza bir an önce cevap bulmalıyız. Orucun maneviyatını anlamış olup, sağduyumuzu harekete geçirmeliyiz...