Her şey yine insanın bizzatihi kendisi için ağlamasıyla biter. İnsan bir tek kendisine ağlar . Çünkü kayıplar onu var eden yapı taşlarıdır. Ve bunlar git gide kendilerini uzun bir yolculuğa feda ederler.

Lakin ne zaman ölüm yakınlarımıza intikal edince derin bir tehdit altındaymış gibi kendimizi hissederiz. Bizi bir daha hatırlamayacak olmalarına içerleniriz. Yas süreci de kişinin kendi varlığının artık tanığının olmayışına bir isyandır. Oyüzden ağıtlar yakılır, nidalar edilir.

Yakınlarımızda ki kişilerin ölümünden duyduğumuz derin acı onların geçmişin tanığı olmalarındandır. Onlar bir kayıt tutanağıdır. Her şeyin ortakcısıdırlar. Bundan dolayı uzakta ki bir insanın ölümünden pek de bir şey hissetmeyiz, hissedemeyiz.

Bazen niçine odaklanmakdan öte denk gelene razı olmak gerekiyor.

Üstekilerin azgınlığına müdahele edemediğinizde alttakilerin elinden tutmak daha cazip hale gelir.