“Rodin’in heykellerine dokunurken izlediğim parmakların Benim yüzümde de aynı sakinlikle dolaşır Üçümüz de yaşıyoruz işte: Heykel zamansız bahçede, bir ağacın gölgesinde Ben, o parmaklar bana dokunduğu sürece... Sen, güzelle büyü, yeryüzünce yaşayacaksın.”

Doluyor ürkütücü boşluğuna gecenin Soramadığım her şeyim. İkinci yenim, gel yeter, yeter ki tekrar tekrar yenileyim.