Saat 22.00. Günlerden 2 Temmuz. Kulağımda hangi şarkının olduğunu tüm dünyaya sorsan ikiletmeden cevap verir. Bu yazının 2 Temmuz gününe denk gelmesi tesadüf olamaz. Çünkü bugün Sivas'ta Madımak katliamının 22. yılı... Ne acı dimi. Sırf Alevi oldukları için alevler içinde yandılar. Belki onlara layık görülen bu ölüm, mezheplerinde geçen alev kelimesindendir. Adını bizim koyacağımız ya da sizin koyacağınız bu yazıda neden madımak katliamından bahsettim inanın bilmiyorum ama klavye üzerinde dolaşan parmaklarım beni Sivas'a götürdü işte... Bazen, hayatta adını koyamadığımız o kadar çok şeyle karşılaşırız ki nutkumuz tutulur, ağzımız açık kalır. ‘Hayat' der, geçeriz ama içimizde biriken ukdeler dağ olur. Gökyüzüne meydan okur. Mesela birini seversiniz, ona çok şey söylersiniz, içinizden geçenleri söylersiniz, hayallerinize dâhil ettiğinizi söylersiniz ama o sizi duymaz. Eee bunun adını siz koyun. Nedir bunun adı aşk mı? Arkadaşınızla aranıza saçma sapan sebepler yüzünden dalgakıranlar, duvarlar girdiği zaman, bunun adı nedir ayrılık mı? Aslında aşk, acı, ayrılık, yalnızlık ve ölüm bunlar gibi birçok kavramın adını biz koyarız. Adını koyduklarımız yüreğimize düşenleri karşılar mı yoksa sadece isim midirler onlar. Örneğin Aşk kelimesine ilk kim aşk demiş. Aşk yerine keşk deseymiş hangimiz gıkını çıkaracaktık. Yani demem o dur ki adını koyduğumuz soyut her kavram yürek işidir. Yukarda bahsettim. İnsanları diri diri acımasızca yakılması arkasında bir sürü kavramlar bıraktı. Ölüm, acı, ayrılık... Bazen insan diyor ki kendi kendine keşke bunlar olmasa... Ama hayat nötrdür belki de sıfırdır. İyilikler ve kötülükler, üzüntüler ve mutluluklar ve adını koyduğumuz birçok şey eşittir. Biz içlerinden seçer alırız ve yüreğimizin süzgecinden geçirerek yolumuza bir şekilde devam ederiz. Bir yerlerde insanlar ölür, bir yerlerde insanlar mutlu olurlar. Sensiz olmaz dediklerimiz hayatımızdan çekip giderler. Ve hep biz yolumuza devam etmek zorunda kalırız. Tek dileğim şudur ki, adı koyulan her güzel şeyde buluşmak dileğiyle... Ve de son olarak Müslüm Babayı anmadan bitirmeyelim. Çünkü bu yazının fikir babası o dur. Şu dizelerle veda ediyorum. ADINI SEN KOY. İlk ve son aşkımdın gençlik çağımda Sevgi çiçeğimdin gönül bağımda Öyle yer etmiştin kalp otağımda Sıla mı gurbet mi adını sen koy adını sen koy