Dünyanın neresine gidersek gidelim bulamayacağımız huzur ve güvenin adresidir annelerimiz. Sevincimizle sevinen, üzüntümüzle üzülen, hastalandığımızda bizimle birlikte hasta olan nadide insanlar. Kaç yaşında olursak olalım gözlerinde büyüyemeyeceğimiz, bir şeyleri tek başımıza yapabileceğimize gönülleri ikna olmayan, havalar soğuduğunda "Kalın giyin" talimatını vermeden edemeyen, "Aman aç kalma oralarda" diye tembihleyen kahramanlarımız. Annesi yaşayan herkes çocuktur bence. Bunu en çok hastalandığımda hissediyorum. Yirmi bir yaşında olmama ve beş yıldır ailemden ayrı yaşamama rağmen hastalandığımda hastaneye elimden tutup götürüyor annem. Aslında bütün işlemleri tek başıma yapabilecekken ben de onun küçük çocuğu olmayı seviyorum. Yani bozmuyorum bu oyunu. Yaşım ilerledikçe daha iyi anlamaya başlıyorum annemi, neyi neden yaptığını ve yaptıklarının beni nasıl etkilediğini. Kişiliğimde bıraktığı izlere şöyle bakınca aslında kendimi annemin eline verilmiş bir hamur gibi hissediyorum; bu hamurdan farklı lezzetler ortaya koyanın o olduğunu fark ediyorum. Hayatımdaki en güzel yemekleri yapan baş aşçım, hastalandığımda doktorum, hemşirem, hava tahminlerini bana rapor eden meteoroloji uzmanım, ev işlerindeki eğitmenim, küçükken derslerimi birlikte yaptığım, ödevlerime yardım eden öğretmenim, bana güzel elbiseler tasarlayıp diken modacım, kısaca çok fonksiyonlu ultra kahramanım annemin ve tüm annelerin 'anneler günü'nü kutlarım.