Bazı değerlerin kıymetini maalesef çoğu zaman geç anlıyoruz; en önemlisi de, yakınlarımızın, hele hele annelerimizin kıymetini; annelerimizin, babalarımızın değerini. Anlamayınca da, bizim için ne kadar önemli olduklarını haliyle kendilerine de söyleyemiyoruz. Sonradan üzülmek yerine, annelerimizin değerini geç kalmadan anlamak ve kendilerine bunu söyleyip mutlu olmak adına, şiir kitabımdan bir şiirimi siz değerli okuyucularıma sunmak istedim. Bu şiiri, bir yakınımın annesi vefat ettikten sonra, kendi annem vefat etmiş gibi hissederek kaleme aldım. Çünkü benim annem de çok hasta ve artık hafızası yerinde değildi. Anam benim Anam, canım anam Benim güzel anam Benim için neler yaptın Nelere katlandın anam Ama ben senin kıymetini bilemedim Bir kere olsun teşekkür bile edemedim Bak, şimdi yoksun hayatta Seni melekler alıp götürdü Ben senin hakkını Nasıl öderim anam Anam, göremedim seni yıllarca Hasret kaldım yaban ellerde sana Kül oldum yana yana Karanlık dört duvar arasında Bak, yoksun hayatta Ben nasıl yaşarım şimdi Bu bomboş, ışıksız odalarda Anam, senin kıymetini bilemedim Sana bir kere olsun, doyasıya sarılıp Canım anam diyemedim Anam, neden ayrı kaldık biz Para uğruna katlandık bu ayrılığa Değer miydi bu çektiğimiz acılara Yaşayamadık en güzel çağlarımızı Aynı çatı altında Doğduğumuz topraklarda Ne ben senin dertlerini dinleyebildim Ne de sen benim Değer miydi bu ölümlük hasretliğe Dünya malı uğruna Anam benim, anam benim Ama ben daha senin Önüne diz çökecektim İki çift laf edecektim Tüm yaptıkların için, sana teşekkür edecektim Hakkını helâl et diyecektim Bir kusurum varsa, ki vardır Beni affet diyecektim Ama sen, kendini aniden meleklere teslim ettin Ben senin hakkını şimdi nasıl öderim anam benim. Nelere katlandın anam Bir kusurum varsa, ki vardır