Vaktiyle, eski şatonun duvarlarının bulunduğu küçük tepenin yamaçlarında bir bahçe, adeta bir orman yükselirdi. Bir tarafta bahçe, diğer bir tarafta mezarlık ki tek bir duvar bunları birbirinden ayırır ve aynı ziya ormanın biârâm yapraklarını, ölülerin beyaz mermerlerini ve sert saliplerini parlatır. Bakışlarım yapraklar arasında bahara mütehassir maksatsız gidiyordum; Allée'nin gölgesinde yavaş adımlarla bir kadın yürüyordu. Ayakları biraz titriyordu, bilmiyordum niçin; zira onu ancak uzaktan, arkasından görüyordum. Birdenbire bir titreme bütün vücudunu silkti. Gülüyor görünüyordu: kuru, asabi bir gülme. Şaşırmış bir şekilde gölgeli yolda adımlarımı seyrekleştirdim. O yine sert sert ve intizamsız gülüyordu. Bu kadın gibi her şey şen görünüyordu. Harnup ağaçlarından ve düz servilerden nağmeler düşüyordu. Yanına yaklaştığım vakit hafif ve berrak gözyaşlarının ıslak parmaklarının arasından aktığını gördüm… Zira bu nihayetsiz gülme bir hüngür hüngür ağlamaydı. Latif bahçenin gerilerinde dolaşan bu kadın mezarlıktan çıkıyordu. Titreyen bir gözyaşı, uzaktan kulağa gülme gibi gelen ve başka hiçbir şey gibi gelmeyen şehke – işte elem! Bir kalp girildiği vakit görülebilir, ancak bundan ibarettir. Bu alamet ancak bir gün için beşeri ıstırabın namütenahiliğini ortaya koyar. En tatlı hazlar ve en acı elemler gözyaşlarıyla ifade olunur ve lakayt havai hafif esen rüzgâr onları mesafelere yayar. Sevinç naraları yahut ıstırap feryadı kopar – silinir. Bu sesler anlaşılmaksızın kâinat üzerinde kayıp gider. Kadın yeşil harnup ağaçları altında kayboldu. Hala ağlıyordu. Bu kalbe sıkıştırılmış olan bu canlı ıstırap beni korkuyla dolduruyordu. Daima birbirine yakın olduğu halde ebediyen yalnız olan insan yüreklerinin sağırlıklarını ölçüyordum. Kimse bu kadını anlamıyordu, hatta belki ben bile. Onun uzaktan gölge içinde kaybolduğunu gördüğüm vakit kendimi o kadar kaybolmuş hissettim ki benim de gözlerim yaşardı.