Şu Boğaz harbi nedir? Var mı ki dünyada eşi? En kesif orduların yükleniyor dördü beşi. -Tepeden yol bularak geçmek için Marmara'ya- Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya. Ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı! Nerde-gösterdiği vahşetle 'bu: bir Avrupalı' Dedirir-Yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi, Varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi!

Eski Dünya, yeni Dünya, bütün akvâm-ı beşer, Kaynıyor kum gibi, tûfan gibi, mahşer mahşer. Yedi iklimi cihânın duruyor karşında, Ostralya'yla beraber bakıyorsun: Kanada! Çehreler başka, lisanlar, deriler rengârenk: Sâde bir hâdise var ortada: Vahşetler denk. Kimi Hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ... Hani, tâuna da züldür bu rezil istilâ! Ah o yirminci asır yok mu, o mahlûk-i asil, Ne kadar gözdesi mevcûd ise hakkıyle sefil, Kustu Mehmetçiğin aylarca durup karşısına; Döktü karnındaki esrârı hayâsızcasına. Maske yırtılmasa hâlâ bize âfetti o yüz... Medeniyyet denilen kahpe, hakikat, yüzsüz. Sonra mel'undaki tahribe müvekkel esbâb, Öyle müdhiş ki: Eder her biri bir mülkü harâb.

Öteden sâikalar parçalıyor âfâkı; Beriden zelzeleler kaldırıyor a'mâkı; Bomba şimşekleri beyninden inip her siperin; Sönüyor göğsünün üstünde o arslan neferin. Yerin altında cehennem gibi binlerce lağam, Atılan her lağamın yaktığı: Yüzlerce adam.

Ölüm indirmede gökler, ölü püskürmede yer; O ne müdhiş tipidir: Savrulur enkaaz-ı beşer... Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak, Boşanır sırtlara vâdilere, sağnak sağnak. Saçıyor zırha bürünmüş de o nâmerd eller, Yıldırım yaylımı tûfanlar, alevden seller. Veriyor yangını, durmuş da açık sinelere, Sürü halinde gezerken sayısız teyyâre. Top tüfekten daha sık, gülle yağan mermiler... Kahraman orduyu seyret ki bu tehdide güler! Ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmından; Alınır kal'â mı göğsündeki kat kat iman? Hangi kuvvet onu, hâşâ, edecek kahrına râm? Çünkü te'sis-i İlahi o metin istihkâm.

Sarılır, indirilir mevki-i müstahkemler, Beşerin azmini tevkif edemez sun'-i beşer; Bu göğüslerse Hudâ'nın ebedi serhaddi; 'O benim sun'-i bedi'im, onu çiğnetme' dedi. Asım'ın nesli...diyordum ya...nesilmiş gerçek: İşte çiğnetmedi nâmusunu, çiğnetmiyecek.

Şühedâ gövdesi, bir baksana, dağlar, taşlar... O, rükû olmasa, dünyâda eğilmez başlar, Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyor, Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor! Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş asker! Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer. Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhid'i... Bedr'in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi. Sana dar gelmiyecek makberi kimler kazsın? 'Gömelim gel seni tarihe' desem, sığmazsın. Herc ü merc ettiğin edvâra da yetmez o kitâb... Seni ancak ebediyyetler eder istiâb. 'Bu, taşındır' diyerek Kâbe'yi diksem başına; Ruhumun vahyini duysam da geçirsem taşına; Sonra gök kubbeyi alsam da, ridâ namıyle, Kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmıyle; Ebr-i nîsânı açık türbene çatsam da tavan, Yedi kandilli Süreyyâ'yı uzatsam oradan; Sen bu âvizenin altında, bürünmüş kanına, Uzanırken, gece mehtâbı getirsem yanına, Türbedârın gibi tâ fecre kadar bekletsem; Gündüzün fecr ile âvizeni lebriz etsem; Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana... Yine bir şey yapabildim diyemem hâtırana.

Sen ki, son ehl-i salibin kırarak savletini, Şarkın en sevgili sultânı Salâhaddin'i, Kılıç Arslan gibi iclâline ettin hayran... Sen ki, İslam'ı kuşatmış, boğuyorken hüsran, O demir çenberi göğsünde kırıp parçaladın; Sen ki, rûhunla beraber gezer ecrâmı adın; Sen ki, a'sâra gömülsen taşacaksın... Heyhât, Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât...

Ey şehid oğlu şehid, isteme benden makber, Sana âğûşunu açmış duruyor Peygamber.

Çanakkale Şehitlerine Şiirindeki Kelimelerin Anlamı

Kesif: Kalabalık, yoğun. Tehaşşüd: Yığılma, toplanma. Mahbes: Mapushane, cezaevi. Akvâm: Kavimler, milletler. Beşer: İnsanoğlu, insan. Tâun: Veba. Sefil: Alçak. Melun: Lanetli. Esbâb: Sebep. Sâika: Yıldırım. Afak: Ufuk. Amak: Derinlik. Enkaaz-ı beşer:İnsan enkazı, insan parçaları. Kal'a: Kale. Te´sis-i İlâhî: Allah'ın eseri. Metin: Sağlam, dayanıklı. Mevki: Yer. Müstahkem: Sağlamlaştırılmış. Tevkif: Durdurma. Sun': Eser. Sun´-i beşer: İnsan yapısı eser. Serhad: Sınır, hudut. Bedi: Allah'ın 99 isminden birisidir.Yoktan var eden anlamına gelir. 2. Eşi, benzeri olmayan. Hayret verici güzellikte olan. Şûhedâ: Şehitler. Tevhid: Allah'ın birliğine inanma, bir sayma, bir olarak bakma, birleme. Makber: Mezar Herc ü merc etmek: Altüst etmek. Edvâr: Çağ, devir. İstiâb: İçine almak. Vahy: Vahiy. Ridâ: Örtü. Ecrâm: Yıldızlar. Ebr-i nîsân: Mor bulutlar. Fecr: Tan yerinin ağarması, şafak. Lebriz: Taşacak kadar. Ehl-i salib: Haçlı ordusu. İclâl: Ululuk, büyüklük. A´sâr: Asırlar, yüzyıllar. Aguş: Kucak.

Çanakkale Şehitlerine Mehmet Akif Ersoy

Mehmet Akif Ersoy kimdir?

Mehmet Akif Ersoy 20 Aralık 1873 - 27 Aralık 1936 tarihleri arasında yaşadı. İstiklâl Marşı'nın yazarı. "Vatan Şairi" veya "Milli Şair" olarak anılır. Hayatı ve eserleri hakkında ayrıntılı bilgiye aşağıdaki bağlantıdan erişebilirsiniz.

 Çanakkale içinde aynalı çarşı türküsü de ilginizi çekebilir
      Göz atmak / dinlemek için tıklayın

 Atatürk'ün Gençliğe hitabesi de ilginizi çekebilir
      Göz atmak / okumak için tıklayın

 Mehmet Akif Ersoy'un tüm yazı ve şiirleri de ilginizi çekebilir 
      Göz atmak için tıklayın

Bu sayfayı beğendiyseniz, lütfen yorum yapmayı ve bu sayfayı çevrenizle paylaşmayı unutmayın.

Etiketler: Milli Şairimiz Mehmet Akif Ersoy, Mehmet Akif Ersoy Şiirleri, Mehmet Akif Ersoy Çanakkale Şehitlerine şiiri, Mehmet Akif Ersoy Çanakkale Şehitlerine şiiri oku, Çanakkale Şehitlerine şiiri kime ait, Çanakkale Şehitlerine şiiri, Çanakkale Şehitlerine şiiri anlamı, Çanakkale Şehitlerine şiirindeki kelimelerin anlamları, Çanakkale Şehitlerine şiirini kim yazdı, Çanakkale savaşı ve zaferi dosyası, Milli Şair Mehmet Akif Ersoy Çanakkale Savaşı Şiirleri Çanakkale Zaferi Şiirleri

 Okuryazar'ı keşfedin!

Okuryazar'a üye olup, daha fazla özellikten tamamen ücretsiz olarak yararlanabilirsiniz. Dilerseniz, kendinize köşe açabilir, anlık ileti paylaşabilir, yazılar kısmında ilgilendiğiniz konularda içerikler yazabilirsiniz.