Doğduğun yer değil, doyduğun yer demiş vakti zamanında “bilmiş” diller. Her şeyin önünde boğaz tokluğunun olduğunu bilenler… Bir parça ekmek ile bir kuru soğana tahammül edemeyenler… Acaba düşünmüşler mi nefes almanın her yerde mümkün olduğunu zannedenler; ekildiği yerden söküp çıkarılan fidanın başka toprak'ta neden kök salamadığını? “Hepimiz ölene kadar doğduğumuz yerde yaşasak ne kadar tuhaf olurdu hayat,” diye düşünüyorum bazen. Sevsek de sevmesek de yaşamak zorunda kalsaydık ilk nefesi aldığımız yerde, neler değişirdi ki hayatımızın ritminde? Daha mı mutsuz olurduk? Daha mı umutlu? Şansın tanımını anlayabilir miydik daha içten? Yoksa tekdüze, basmakalıp yaşamları mı taşırdık omuzlarımızda? Kim bilebilir ki bunların cevabını? Hangimiz hayata başlangıç noktasından kilometrelerce uzağa kaçmadı ki koşar adım? Hepimiz birer “gurbetçi” olmadık mı zaten hayatın farklı zaman dilimlerindeki duraklarında? Ayak basılmamış onca toprağın olduğu bu dünyada aslında hepimiz biraz yabancılaştık “memleket” tanımına. “Hemşeri” sıfatının yok olmaya başladığı ortamlarda yaşamın ritmine ayak uydurmayı zor da olsa öğrendik hepimiz. Yaz tatillerinde gidilen köyler, “memleketten” gelen salçalar, reçeller, ekmekler… Siyah-beyaz filmler gibi gelmiyor mu artık size de? Sanki önceden herkes doğanın uçsuz, bucaksız kucağında yaşıyordu hayatı; şimdi ise saksılara taşınmış bir avuç toprağın içinde. Hepimiz “organikliğimizi” teslim ettik sanırım yaşamın döngüsüne. Artık peşinde koştuğumuz şeyler salçadan, reçelden, ekmekten daha farklı ve daha vahşi belki de. Hayatımıza giren “kariyer planları”, “rütbe merakları”, “kazanç beklentileri” baltaladı doğal hayatımızı; bakir topraklar da yitirdi değerini, o topraklarda filizlenen düşünceler de… Ekildiğimiz yerlerden sökülüp çıkarılsak da hepimiz, hayatın yükünü taşıyabilmek için güçlenmeliyiz. Köklerimizi salamasak da yeni topraklara, “oralarda” yaşamanın raconunu çözmeliyiz. Seren Çetin Saksılara taşınmış bir avuç toprağın içinde Seren Çetin yazıları