Sabahın erken saatleri, yürürken yolda güneş doğumu yakın. Düşünceleri aydınlanmayacaktı yeterince, ışığa sahip olsa da yaşamı. Oturdu deniz kıyısında, ahşaptan bir tabureye. Gözlerini kapadığında o ışık yansımaları, mors alfabesi gibi çözülmeyi bekleyen. Nietzsche'nin vurgusu, iyinin ve kötünün ötesinde! Kaç yaşamın içini ısıtacaktı, engellenemeyen doğum, ışık tutacaktı yaşama? Bunca unutulmuşlukta gün doğumu, farkındasız mekanik bir zihinde. Elle yoğurulup da şekillendirilemeyen zaman, endişe mi salacaktı, her gün duyulacak yeni bir kötü habere? Kendi etrafında dönüp, yakalanamayacaktı kuyruklar, serzeniş bir kovalamaca içinde. Düşündü durdu canlılık, ne düşüneceğinden habersiz, hazır olmadan yeni bir güne!

Gizem Karagüzel - Serzeniş

 Gizem Karagüzel'in diğer yazıları da ilginizi çekebilir
      Göz atmak için tıklayın

Bu sayfayı beğendiyseniz, lütfen yorum yapmayı ve çevrenizle paylaşmayı unutmayın.

 Okuryazar'ı keşfedin!

Okuryazar'a üye olup, daha fazla özellikten tamamen ücretsiz olarak yararlanabilirsiniz. Dilerseniz, kendinize köşe açabilir, anlık ileti paylaşabilir, yazılar kısmında ilgilendiğiniz konularda içerikler yazabilirsiniz.