Çocuktuk. Körpe fidanlar gibi serpile serpile, çoğu zaman da törpülene törpülene büyüdük. Büyürken de sevme(me)yi, paylaşma(ma)yı, kavgayı, isyanı, arkadaşlığı ve en önemlisi de dostluğu öğrendik. Kimimiz can ciğer bildik çocukluk arkadaşımızı, kimimiz hasmane bir tutumla karşı saf tuttuk arkadaş bildiklerimize. Ama her şeyden önemlisi masumane ve çocuksu bir rekabetti bizimkisi. Büyüdük, büyüdükçe savrulduk her birimiz bir yerlere. Kimimiz büyüdükçe hayatın çetin ve acımasız şartlarına direndi ve bilendi, kimimiz dilendi ve dinlendi. Direnenlerimiz ve bilenenlerimiz hayata daha sıkı meydan okudu. Dilenenlerimiz ve dinlenenlerimiz ise hayatı Ti'ye aldı. Öyle ki geldiğimiz noktadayız. Kim isek, biz O'yuz. Ne aldıysak, onunla doluyuz. Ne gördüysek, onunla uyguluyoruz. Ne okuduysak, onunla soruyoruz. Ve biz, evet biz, insanlığın orta yerinde duruyoruz. İnsanlığa değer mi? İnsanlığa keder mi katıyoruz? Kocamaan bir soru var ortada…. Sorun kendinize ve verin cevabını…. Sorun ve sorgulayın Ferhat Uslu