Evhamlı gönüller, mütereddit zihinler… O kadar benimsenmiş ki ümitsizlik o kadar büyü(tül)müş ki meseleler dört yanımız ikilem. Ne zaman ölür, ne zaman nihayete erer bu ümitsizlik sevdası? Bilmem bilmemek sorumsuz kılar çünkü insanı. Bildiğim; ümitsizlik ve tereddüt üvey kardeştirler Ancak sormayın ne zaman başladı, nedir bu kardeşliğin muhtevası? Gerçi sorsanız da yoktur artık cevap verebilenler çünkü her cevap bir sorumluluktur ve artık ümitsizdir, “ümidini kesme” diyenler de. Fakat birilerinin bu soruya cevap vermesi gerek bu müphem soruya, nedenini niçinini söylemesi gerek insanlar bilmeliler, en azından bilmek isteyenler. Etrafa bakınıyoruz, kalabalık bir ses; “ben söyleyemem!” Belki bu kez, evet bu kez ben bildiğimi, inandığım şeyi söyleyebilirim buna cesaret edebilirim belki; zira ümidi kesmek bizimle değildir, ve tevekkül, tereddüdü yegane yok edendir.