#alıntılar * İnsan kaderine yürürmüş ya İbrahim Ağabey, ben de o köyün içinde yürüdükçe kaderime yürüdüm. * Orada, Afganistan için, ölümden önceki son ülke, diye bir tabir vardır. * Kaybedecek bir şeyi olmayan insanların korkusuzluğu ve kaybedecek çok şeyi olan insanların kaygısından eser yoktu yüzünden. * Yokluğun başkentinden geldim ağabey! Anlattıklarıma, varlığın boğduğu şehrin insanı inanmaz. * En çok da bir hapishanede doğmuş, dışarıyı hiç görmemiş sekiz yaşlarında bir kız çocuğunun "ey benim yeryüzüm" diye söylediği şarkıdaki yeryüzünün neresi olduğunu bilemedim. * Şimdi ağır bir cümle olacak belki; kaderlerini yazamayacak çocuklara, karakterli olmanın her halükarda muhteşem bir şey olduğunu öğretmeye durdu. #kitapözeti Evlat Babanın Sırrıdır, Zeki Bulduk’un Afganistan’a görevli olarak gittiği dönemlerde yaşadıklarını mektuplaştırarak oluşturduğu bir kitaptır. Her mektup farklı bir yaşanmış hikâyedir. Nazenin Can, kitap boyunca beni en çok etkileyen hikâye oldu. Tanımadığım, belki de hiç tanıyamayacağım bir çocuğun yaşamı beni saatlerce hem ağlattı hem de derin derin düşündürdü. Nedenleri, nasılları olan birçok farklı soru sordum kendime. Ama hiçbirinin cevabı ne kalbime ne de vicdanıma iyi gelmedi. Koca koca yükler bindi, ezildim, üzüldüm, bekledim, dua ettim. İnsan olmak, insanca yaşamak ve insan kalabilmek çok zor geldi. Kitap sizlere acı bir nefis terbiyesi yaptırıyor. Her okuduğunuz hikâye, kendinizden biraz daha utanmanıza neden oluyor. En azından ben çok utandım, kalbimden, insanlığımdan, doyumsuzluğumdan, şükürsüzlüğümden... İnsan olmak sadece kendi dertleri için üzülmekten çok daha derin ve anlamlı bir şey olmalıydı. Bu kitap sizlere insan olmayı hatırlatıyor. Lütfen okuyun. Sevgiler,