Bayramların İkinci Günü: Bizim Aile Günümüz Benim çocukluğum sessiz, biraz da yalnız geçti. Abimle beraber büyüdük ama o yıllardan annemle babamla paylaştığımız doğru düzgün bir anı hatırlayamıyorum. Babam o zamanlar yurt dışında çalışıyordu, annem ise sürekli bir şeylerin peşindeydi. Hep yoğun, hep koşturma hâlindeydi. Büyükler vardı, gelenekler vardı, yapılması gereken işler hiç bitmiyordu. Şimdi dönüp baktığımda, onları da anlıyorum. O zamanlar başka türlü yaşanmazdı belki. Herkes üzerine düşeni yapıyordu, olması gerektiği gibi... Ama biz çocuklar, o düzenin içinde biraz kaybolduk. Hiçbir kötü niyet yoktu, bunu biliyorum. Ama yine de çocukluğumda bir eksiklik vardı. Ailece sofraya oturmak, birlikte vakit geçirmek, beraber gülmek… Bunlar hayatımızda pek yoktu. Bugün, 33 yaşımdayım ama hâlâ babamın beni onaylayıp onaylamadığını bilmiyorum. Annemse hiçbir şeyden memnun olmadı; ne yaptıysam sanki yetemedim. İçimde hep bir "daha iyisi olmalıydı" duygusu, hep bir boşluk kaldı. Şimdi kendi ailemi kurdum. Ama geçmiş, içimde bir yankı gibi hâlâ sürüyor. Bazen fark ediyorum, çocuklarıma tıpkı annem gibi davrandığımı. Eleştiren, yetmeyeni gören, bir türlü tatmin olmayan biri oluyorum. Oysa ben öyle bir anne olmak istememiştim. Ve o anlarda kendimi durdurmaya çalışıyorum çünkü bu döngüyü kırmak istiyorum. Hayatımda hâlâ annemle babam çok içerdeler. Giydiğim kıyafet, çocuklarımı nasıl büyüttüğüm, yaptığım iş, oturduğum masa… Hepsiyle ilgili bir fikirleri var. Kötü niyetleri yok ama bu da beni çok yoruyor. Çünkü artık kendi sesimi duymak, kendi ailemle kendi kararlarımı verebilmek istiyorum. Bu yüzden eşimle birlikte yıllar önce bir karar aldık. Bayramların ikinci günü bizim aile günümüz. Sadece biz. Eşim, ben ve çocuklarımız… Bu bizim kendi yuvamıza ait, sıcak ve güvenli bir alan. O gün sadece bize ait. Kalabalıktan, beklentilerden, eleştirilerden uzak. O gün çocuklarımızla oynadığımız, birlikte yemek yediğimiz, kahkahaların eksik olmadığı bir gün. Ve inanın, çocuklarımızın en sevdiği gün bu. Eşim de benzer şeyler yaşadı. O da büyük ailesinde hep bir şeylere yetmeye çalıştı. Şimdi ikimiz, birlikte çabalıyoruz. Kendi çocuklarımıza, bizim sahip olamadığımız o anıları vermeye çalışıyoruz. Belki de bu yüzden bu gelenek bizim için bu kadar değerli. Bizi bu kararımızdan dolayı anlamayanlar oldu. Hatta rahatsız olanlar da… Ama biz bu geleneği 10 yıldır sürdürüyoruz. Ve içtenlikle söylüyorum, çok mutluyuz. Çünkü bir çocuk bir gün büyüdüğünde "bizim aile günümüz vardı" diyebilsin istiyoruz. Gülümseyerek, huzurla, sevgiyle hatırlasın istiyoruz. Belki de kendi çocuklarına da aynısını versin… İşte bu yüzden bayramların ikinci günü bizim aile günümüz. Çünkü biz de, biraz olsun eksiklerimizi tamamlamak istiyoruz.