Yıkıldım, ancak yılmadım. Hüsrana çaldı zilimi, kapıyı açmadım. Kilitledim kendimi, Odalara, Karanlığa, Amansızlığa. Son sigaramı içtim az evvel, keyfim yok. Bir kere çıktı mı geri dönüşü olmayan yola, Ne eyvallahı olur, ne ayıbı hatalarının. Yine hangi sahil kıyısına gideceğim, bilmiyorum. Belki deniz, dalgalarıyla kıyıya yollar, en derinlerine, Tek seferde İnsafsızca Ve hatta Allahsızca Attığım umutlarımı. Ne zaman görse beni kaptan, vaaz verir, Ömrünün sonuna dek arasa da insan kaybettiği gelmez geri. Boşuna martaval okuma, önemi yok sözlerinin, Artık ne uzun yollar yürüyebilecek kadar gencim, ne de nutuklarını dinleyecek kadar yaşlı. Ve kaptanın dudaklarından iki cümle kelam dökülür, Bir münzevi haldir seninkisi, illallâh ettiren, insanı.