Uzun bir aradan sonra bilgisayar başına geçip yeniden bir şeyler yazmaya karar verdim. Bir cümlecik de olsa Farsça bir şiiri, gazeli, kasideyi çevirmek istedim ama uzun bir aradan sonra bir başlangıç için hiçbir şey olmamışçasına hayata devam etmek, zannımca kendimi kandırmaktan öteye geçmeyecekti. Eskilerin tabiriyle bir girizgâh, giriş olması için içimden geldiği gibi yazmaya karar verdim. Şimdi öyle afili cümleler yazma niyetinde değilim. Evet, içimden gelerek yazmak istiyorum yazacağım şeyleri. Bizler hayat maceramızda bilinmez bir okyanusta yolculuk yaparız. Bu yolculukta herkes bir işle meşguldür. Herkes sahip olduğu görüşe göre bir mükemmeliyet –belki de sadece bazılarımız- peşindedir varmak istediği hedef yolunda. Kişinin görüşü de kendisine en doğru ve en yakışan görüş olur böyle bir hengâmede. Hengâme diyorum bu koşuşturmaya zira insanoğlu aslından pek uzağa düşmüştür. Elbette bu hayat bir tekâmülden ibarettir ve anbean deveran içinde olup beşeriyetin istemediği şekilde de olsa bizi nihayete sürükleyip götürecek bir yerlere. Burada konuyu, geçmiş ile geleceği bir arada tutup "anı yaşamak" döngüsüne çevirmek istiyorum. Mazide olan-biten her şey geçmişte kalır ve gelecek ise ne başlangıcı ne de sonu belli olan bir hayal dünyasıdır. Evet, gelecek tamamen bir hayalden ibarettir. Bunun için geçmişte ayağa batan her dikenin hatırına gelecek aşkıyla anı yaşamak gerekir. Geldik ve gidiyoruz işte. Bir keşmekeşin içerisindeyiz oysa biz ama nedense kimse varlığının dahi bilincinde değil sanki. Bazen zatı evsafından müteşekkil biri kalkıp ahkâm kesebiliyor hiç de bilgi sahibi olmadığı bir konu hakkında. Bu durum ne de ilginç ama. Sanırsınız ki kişi dünyanın en bilgin insanıdır. Hâlbuki hiç de öyle değil. Bilakis varlığı, cehaletin vücut bulduğu bir puta dönüşmüş. Fakat neye çare ki! Put kırılmaz ise devrilmeli ve devrilmez ise naçar tapılmalı mıdır acaba? Bu da bilinmez bir muamma ya! Herhangi bir puta tapmak veya herhangi bir kişiyi ya da eşyayı putlaştırmak, iyilik ile kötülük terazisi gibidir. Geninde varlığını devamlı bir şekilde idame ettiren böyle bir anlayışa sahip olmanın özelliklerini kişinin üzerinde görmek de mümkündür. Evet, insan aradığı şeye meftundur. Bu ilahi aşk da olabilir mecazi de. İlahi aşk olarak tanrıya inanmak veyahut âşık olmak ya da tapmak veya tapınmak. Bu durum kişinin hayatının mercek noktası olarak yüce yaratan veya inandığı güç çevresinde yaşamasına bağlıdır. Bir nevi kişinin bütün hayatını buna göre dizayn etmesidir ilahi aşkın diğer adı. Mevlana diyor ki "sen arayışında olduğun şeysin" Neyi arıyorsak biz oyuz aslında. Mecazi aşkın peşindeysek biz oyuz. Bir kuşa sevdalandıysak bütün hayatımız bu olur. Bu aşkın etrafında döner çünkü hayatımız. Belki de ilahi aşka ulaşmanın yolu mecazi aşktan geçiyordur. Kim bilir… Hayatımız devam ediyor işte öyle veya böyle ama önemli olan insanın kendi içinde kurmuş olduğu dünyaya hükmedebilmesidir. İnsanı bağımsız bir cumhuriyet olarak düşünürsek eğer, bütün yönetim organlarını adil bir şekilde yönetmesi muhakkak kendi yararına olacaktır ve bu şekilde olması da çok doğal bir durumdur. Hiç kimse bir organını severken diğer organlarını da faydasız veya önemsiz görmez. Bu insanın yaratılışına terstir. Dolayısıyla hayatımızın sıradandışılığa yelken açması için kendi hayatımızı hedef noktası yaparak diğer insanları sevdiğimiz ve çevremize faydalı olduğumuz müddetçe güzel ve huzur içinde yaşayabiliriz. İlk önce biz kendimizi sevmeliyiz ve kendimize âşık olmalıyız. Ey insan sev kendini ve âşık ol!