Kulağımda kulaklığım çalan müzik Köfn; “Bi’ tek ben anlarım”, saat 23 civarları. Bu müziği bugün günün öğle saatleri uzun uzun yürüyüp bir kaç işimi hallettikten, alışveriş yapıp akşamına yorgun düşüp, sonra arabada gelirken rastgele çıkmasıyla tekrar hatırladım. Bana inanılmaz bir huzur, huzurla karışık değişik duygular verdi. Şimdi ise yatağımda uzanmış, yine bu müziği dinliyorum. Tekrara aldım ve bitip sessizlik oluşsun istemiyorum. Sadece müzik, sessizlik, karanlık kendime dönmüşüm. Özellikle müziğin son dakikaları çalan o ritim, ah o ritim beni o kadar bambaşka diyarlara götürüyor ki kelimelere dökmem biraz zor olacak. Şuan düşündüklerim ve hissettiğim; yenilenmek, yeniden doğmak, sıfırdan başlamak. Ne kadar kullandığım eşya, kıyafet, makyaj, gereksiz eşyam varsa hepsini atmak. Az ve öz, temiz yeni bir sayfa açmak, az ama kaliteli eşya almak. Bunu şöyle de düşünebiliriz; bu zamana kadar beynime işlemiş tabuları, gereksiz değer yargılarını, saçma sapan takıntıları, düşünceleri, nedensiz korkuları ve yine birçok gereksiz şeyi atıp, stresi kaygıyı atıp sadece yararlı şeyler doldurmak beynime. Yani yenilenmek, resetlenmek yeniden doğmak istiyorum. Ve bu hisler, düşünceler daha anlatamadığım kadar çok derin. Müzikte de dediği gibi “Bi’ tek ben anlarım”, beni bir tek ben anlarım. İnsan ne kadar destek alsa da, anlatsa da, psikolog, psikiyatrı, arkadaş, dost, sevgili, aile hep anlatamadığı olacak. Cümlelere dökemediği hisleri… Sonra bir kitap okuyacak, bir müzik duyacak, bir an gelecek hislerin bir anda dökülüverecek belki bir kâğıda, belki de telefonunun not defterine ya da sadece dilinden dökülecek, gözyaşlarınla karışıp gidecek. Sonra ne mi olacak? Belki dönüm noktan olacak belki bir şeyleri değiştirecek, biraz güç toplayacak ya da sadece rahatlayacaksın. Biraz yük olan ifade edemediklerini ifade ettiğin için rahatlayacak, hafifleyeceksin... Müzik tekrar tekrar çalmaya devam ediyor. Bilmiyorum bu kaçıncı başa dönüş, aynı ben gibi oldu. Ben de hep başa dönüp duruyorum ya, bozuk plak gibi, labirentteyim gibi, gidiyorum gidiyorum aynı yolu. Sonra diyorum çıkış yolu geldi, bu sefer oldu, çıkıyorum. Zincirlerimden kurtuluyorum, yenileniyorum. Bu girdaptan kurtuluyorum diyorum tekrar başa dönüyorum, kurtulamıyorum. Kabusum yeniden başlıyor. "Her anın aklımda her kıvrımın" diyor ya müzikte, her anım, her kıvrımım boktan duygularla (dehşet, acı, nefret, öfke, tiksinti, neşesizlik, korku, keder, endişe, suçluluk, pişmanlık, geç kalmışlık, çaresizlik hissi) sarıyor bedenimi. Evet bu, her an o duyguları yaşıyorum. Sonra varoluşsal düşüncelere giriyorum. Biraz mantıklı cümleler kuruyorum beynimin her bir kıvrımına. Hayat bu kadar kısayken neden sadece boktan duyguları yaşıyorsun ki? Peki, bunları yaşamak elinde mi, kontrol edebiliyor musun? Ve daha nice sorularla baş başa kalıyorum. Biraz toparlıyorum. Ümit denen o kelime yine yeşeriyor. Bu girdaptan kurtuluyorum diyorum. Oldu bu sefer diyorum. Bütün kontrol bende, yapabilirim diyorum. Ve yine o kötü, boktan düşünceler geliyor. O arada, müzikte diyor ki "sanmasınlar seni benden ayrı", acaba diyorum ben bu muyum? Bunlar beni oluşturan parçam mı? Peki o zaman neden bana acı veriyor diyorum, neden? Acı çekmem mi gerekiyor? Güzel duygular bana uğramasın mı? Ben onları yaşamayayım mı? Peki yaşamam mı gerekiyor? İşte benim biraz da olsa özetim; cevapsız sorularım, kötü hislerim, labirentim, kendimden öteye gidemeyişim, çıkmaz sokaklarım, susmaz beynim...