Benimle olan, bana karşı olan ve benimle hiçbir ilgisi olmayan her şeye… İyi günlerim kötü günlerim oluyor. Bazı günler kapının ardı keşfedilecek okyanusa dönerken bazen bomboş silüetler görüyorum. Oysaki işe gidiş yolum aynı. Neden bu yol her gün başka bir şeye benziyor ki? Demek ki gözleyen ben değişiyor. Ruh halim, düşüncelerim, sağlığım ve daha nicesi değişiyor. Bu da yolumu kolaylaştırıyor veya zorlaştırıyor. O halde soruyorum: yolda gördüklerime ne diyorum? Peki ben ne haldeyim? Ne yapmaya çalışıyorum? Neyi istiyorum? Niyet, farkındalık, gözlemlemek konularını aylardır zihnimde demlenmeye bıraktım. Bugün bir gelişme oldu. 2 aydır görüşmediğim arkadaşımı dinlerken onun sözlerine vermek istediğim cevaplar oldu. Zihnim nispeten duruydu. Bu yüzden zihnimdekileri takip edebiliyordum. Vermek istediğim cevapların çoğunda olumsuz, keyifsiz, bunaltıcı içerikler vardı. İçimden bir ses şunu diyordu: Emircan! Bunlar sana aykırı! Bir kere zihnimdeki dürtüsel cevapları yabancı karşıladığımda daha otantik bir ben çıktığını fark ettim. Üretme isteğinde olan, umutlu, inançlı bir Emircan. Nihayetinde özümü beslediğim güzel bir gün oldu. Doğal ben'i dürtüsel ben'den ayıran neydi? Kısa zamanlı bir uyanış aslında. Örneğin size bunu yazarken içimde bir kaygı var. Yazma hatalarımı tekrar edebilirim, yazım kötü olabilir gibi iç seslerim mevcut. Bunun gibi anı durdurup kendimizi de gözlemlemenin içine katmak daha çekirdek bir ben'i ortaya çıkarabilir. Ve o anda şu soru sorulmaya değer: Ne yapmaya çalışıyorum? Bu soru bilincimizin o anda neyi niye gördüğü hakkında önemli ipucu veriyor. Neyi niye gördüğüm açıklığa kavuştuğunda ne olur? Dürtüsel davranışlarım bilinçli davranışlarıma döner.