Üretmeli insan, hayal kurmalı, düşünmeli, gezmeli, süzmeli, okumalı, yazmalı, sevmeli, sevilmeli. Gri bir dünyada hapsolmamalı. Beyaz gibi olmalı mesela, içinde barındırmalı tüm renkleri. Gökkuşağı saklamalı görünenin ardında. İsyan etmeli, baş kaldırmalı bu düzensiz düzene! Gerekirse dünyayı yerinden oynatmalı, silmeli baştan sona, satır satır yeniden yazmalı! Ama boyun eğmemeli kaderine. Koyun gibi olmamalı, ölü balık misali akıntıya kapılıp gitmemeli.. Birey olmanın keyfine varmalı, dünyaya bir kez geldiğinin farkında olmalı. Her şeyi dibine kadar yaşamalı, tabağını sıyırır gibi sıyırmalı hayatın her köşesini, kırıntısını bile bırakmamalı. Kah güzel anılarını yazmalı satırlara, kah hüznünü, kederini.. Ama bilmeli ki yolun sonu uçurum değil, yolun sonu aydınlık.. yolun sonu ayrılık değil, yolun sonu beraberlik, bütünlük. Bazen dört üçlük yaşamalı, bazen dört ikilik, ama yaşamak için, şartların hiçbir zaman dört dörtlük olmasını beklememeli. Olduğu kadar, yapabildiğince, gönlünün istediğince yaşamalı, yaşayabildiğince!