Saat 05.10, yıllar sonra yine İstanbul’dayım. Servise binmek için evden çıktım. Aslında saatin bir önemi de yok bir yerde. Zaman kavramı, mekan hafızasına göre farklı işliyor. Eskiden de yaşadım bu şehirde, yaklaşık 8 sene önceydi. Neden zaman anlayışının garipleştiğine değinecek olursak... Her şey dün gibi yeni, ama aslında eski. Kafamda eskiden metrobüste giderken, o uzun İstanbul yollarında dinlediğim şarkılar geçiyor sürekli, eski olan her şey aklıma geliyor. Yazıya koyduğum, o fotoğraftaki ay gibi hissediyorum. İşte tam bu saatte, onunla karşılaştığım için çarpıştı bazı şeyler ve bunlardan taşmak için, hazır aklımdan çıkmadan, dışarıya atılmaları gerekliydi. İnsanın, doğadan uzaklaşması başlangıçta onu sarsabilir. Her şeyin iyi ve kötü varyasyonları var. Sonrasında buna alışabilir özü gereği, ama bence alışmaması gereken tek şey olabilir. Derin bir serzeniş. Yukarıda da dediğim gibi, neden o ay gibi hissediyorum. Yarım bu şehrin içinde, diğer yarım bulutların arasında. Ne buraya aitim, ne de ait değilim. Gün sonunda da, hiçbir yere ait olmayacağımız gibi. Gidişi kabullenmek zor, ama ölümsüz değiliz hani, tüm yaratılmaya ve inanılmaya can atılan şeyler ışığında. Önceleri de bu his üzerine fazlaca düşünmüşümdür. Oradan oraya gidip sürekli yer değiştirdim. Çünkü hiçbir yere ait hissetmiyordum tam olarak. Sonrasında netleşti biraz daha. Çünkü değildik, hiçbir şey, hiçbir yer bize ait değil. Neden doğaya daha yakın hissediyoruz? Toprakla kurduğumuz iletişimin son durağı ve ona karışacağımız içindir belki, kim bilir?