Öldükten 24 saat sonra çürümeye başlayan insan bedeni, gömüldükten 3-4 sene sonra ise iskelet halini alırmış. Benjamin Franklin ‘‘öldükten sonra hatırlanmak/unutulmamak için ne yapılabilir?’’ sorusuna şöyle cevap verir: ‘‘Ölür ölmez unutulmak ve çürümek istemiyorsanız ya okunmaya değer bir kitap yazın ya da yazılmaya değer işler başarın.’’ Peki insan yalnızca ölünce mi çürümeye başlar veyahut çürümek yalnızca bedende mi hasıl olur? İnsan nefes alsa bile ruhu çürüyemez mi? Çürümek hayata dair pek çok şeyde de gerçekleşir elbet. Sözgelimi uzun yıllar bütün çabalara rağmen gerçekleşmeyen hayaller çürür. Çarenin esamesi dahi okunmazsa umutlar çürür. Emekler nihayete erip karşılığını bulmazsa şayet meyve vermeden kuruyan dallar misali emek de çürür, emeğe ayrılan vakit de. Bir hükmü kalmamışsa kanun da çürür. Erdem, dürüstlük, dayanışma kalmamışsa toplum da çürür. Gerçekleştirme imkânı yoksa potansiyel de çürür. Evde kaynayan tencere yoksa huzur da çürür. Kendini ifade edecek yerden yoksunsa fikirler de çürür. Kapitalle yoğrulmuş sistemlerde duygular da çürür. Akla gelebilecek her şeyi tüketmeye hevesli toplumlarda üretimin de çürüdüğüne şahit oluruz. Gerçekliğin tahakkümü altında ezilen idealler de çürür. Karşılık olarak cezaya layık görülüyorsa eğer başarı da çürür tabi ki. Velhasıl çürümek bir bedene ya da mesela bir limona dair değildir sadece; yeterince önemsenmezse her şey çürüyebilir. Peki her şey çürürse bize kalan yalnızca hiçlik midir? Cioran ‘‘Çürümenin Kitabı’’nda şöyle der, ‘‘İdeal bir şekilde zihni açık, yani ideal bir şekilde normal insan, içindeki hiçlik’ten başka hiçbir şeye tutunmamalıdır’’. Şimdi Franklin’in sözüne geri dönüp tekrar düşünelim… Ya okunmaya değer bir kitap yazacak vaktimiz, veyahut da yazılmaya değer işler başaracak fırsatımız yoksa? Ya biz sadece hayatta kalabilme telaşına mahkumsak, ne olacak? Çürümek için kalbin durmasına ne hacet, o vakit?