Elif gibi doğru ol, Ayrılma dürüstlükten, Emin olsun insanlar Elinden ve dilinden. Yolunu ırak etme Uğra gel, her gönülden Şahit olsun tüm canlar, Bu yoldan geçtiğinden. ~~~

Bu vesileyle birkaç kelam

Baştan hemen söyleyeyim; insanlar, bu mısralarla kendilerine nasihat edildiğini düşünmesinler. Bu, başkasına önem veya değer vermediğim anlamına gelmiyor. Bilakis, kendini unutup başkasına akıl verme nezaketsizliğinde bulunmamayı hayatın bana biraz olsun öğrettiğini sanıyorum. Şiirde herkesten evvel hitap ettiğim, uyarmaya, öğüt vermeye çalıştığım kişi kendi benliğim, nefsimdir. Bir başka can da, kendisi için düşünürse, kendine hitap edilmiş hissedip, kendine bir pay çıkarırsa, elbette bundan büyük bir mutluluk ve onur duyarım. "Bu yol" dediğimiz, şu fani dünyada konup göçtüğümüz, bir nefes misali alıp geçtiğimiz ömürdür. Çokları gibi, bana göre de ömür bir yolculuktur. Bu yolculukta ilişki kurduğumuz, dokunduğumuz tüm canlar; bir çimen yaprağından bir karıncanın kanadına, bir ağaçtan bir dereye, suya, dağa taşa, kuşa; anne babamızdan kardeşimize, arkadaşımıza, eşimize dostumuza, hatta hasmımıza yahut düşmanımıza tüm canlar... Gönül kırmadan ya da çok az inciterek bu yoldan geçip gititğimize şahitlik ederler mi? Dokunduğumuz tüm canlar; bu yolculukta kendilerinin hislerini, beklentilerini dikate aldığımızı, haklarını hukuklarını çiğnememeye özen gösterdiğimizi onaylar, kabul ederler mi? Her şeyden evvel eşsiz bir varlık olarak kendilerinin bu dünyadaki varlığını en az kendi nefsimiz kadar kıymetli görüp, değer verdiğimizi hisseder veya düşünürler mi? Bunların cevapları hiç kuşkusuz, ömrümüzün herhangi bir anında ve yerinde ilişki içinde olduğumuz; selam verdiğimiz, sevdiğimiz, kırdığımız, koruduğumuz, incittiğimiz canlarda ve varlıklardadır. Bu sorulara dair cevapların en azından bir kısmı ise kuşkusuz kendi içimizde, vicdanımızdadır. Her zaman vicdanımızın sesini duymak, onu can kulağıyla dinlemek umuduyla. Vakit ayırıp okuduğunuz için, teşekkür ederim. Gönülden selamlar.