İçimde hep bir gitmek arzusu var son zamanlarda. Gitmek, gitmek, gitmek.... Yolun başı belli değil. Yolun sonu hiç belli değil. Bir bekleyenim yok ya da arkamda gözü yaşlı bıraktığım kimse... Kendini bir yere ait hissetmemek nasıl bir histir bilirim. Eve gitmek istersin hep. Ama gitmek istediğin ev sokağın sonundaki ev değildir. Kalbim kırılınca ya da ateşli bir hastalık geçirince hıçkıra hıçkıra ağlardım eve gitmek istiyorum diye. Ev neresi? Karlı bir kış günü bir kaldırım köşesi o evden daha sıcaktır mesela. Sokaklarda avare gibi dolaşmak isterdim eve gitmemek için. Başka ev bilmiyordum ki ben. Okuduğum kitaplarla anladım evin aslında dört duvardan ibaret olmadığını. Dinlediğim şarkılardan öğrendim. Kalbini kazandığım, hikayesi yarım kalmış tonton teyzelerden ve amcalardan öğrendim. Babamın vesikalığını cüzdanında taşıyan annemden öğendim. Oysa ben babamı sadece ismen ve cismen tanıyor olsam, sokakta gördüğümde selam vermezdim. Küçüklüğümde abim yanımıza geldiğinde hiç gelmek istemediğim eve koşarak gelirdim ben. Ne olmuştu bana? Bu gitmek isteği neydi? İçten içe bildiğim ama kendime cevabını veremediğim bir soruydu. Büyümüştüm tabir-i caizse. Büyümek demek gitmek demek miydi? Ben başka türlüsünü öğrenmemiştim. Karacaoğlan demiyor muydu "Üryan geldim gene üryan giderim.." diye sonuçta...