Ey Gönül! Artık yeter güzellerin zülüflerinde yer etmen ey gönül! Bizi halk arasında rezil-rüsva ettin ey gönül! Bizi yarını düşünmekten gaflete düşürdün ey gönül! Ne zamandan beridir sen, bizi arayan oldun ey gönül! Günümü karartın ve halimi de viran eyledin ki sen yaptın. Ey gönül yan her işlediğin günahta ki sen işledin. Ey belalı gönül, ey belalı gönül, ey gönül bela sensin. Ey şayeste olan gönül her zaman müptelasın. Bizdendin, canımıza neden düşman kesildin? Ey deli gönül nihayeten nesin, kimsin? Mecnun olursun, beni deli-divane ettin ki sen yaptın. Beni, kendime yabancı kıldın ki sen yaptın. Ey gönül daha ne kadar kendini ve bizi yakacaksın? Bizi boş ver, Allah aşkına biraz kendine merhametin olsun. Daha ne kadar aşkı ve devasız derdi isteyeceksin? Can için daha ne kadar bu belaya müşteri olacaksın? Ey gönül! Gönlü sen misali olan bir kimsenin, Sonsuza dek tek sıkıntısı dahi çözülmez o kimsenin. Ya güzellerin tuzağına az müptela ol. Ya az feryat et ya da bela meydanın eri ol. Ey gönül! Ya vefasızlarla az aşina ol. Ya da aşina olmak istiyorsan ol, ama bivefa ol. Ey gönül! Artık vefanın alıcısı yoktur. Bu maldan az bahset, zira artık pazarı yoktur. Ey yüz suyu döken, ey benim deli-divane gönlüm! Ey çare, sabır ve dine yabancı olanım! Ey kadehimdeki şarap yerine kan olan sevgilim! Ey her efsanenin diline dilbeste olan sevgilim! Daha kaç gece uyanık kalayım, Gecenin kuşu ve sevgilinin gamıyla hemdem olayım? Özgürdüm, sen, beni duçar eyledin. Sen, beni güzellere meftun ettin. Ehildim, beni rind ve şarapçı eyledin. Sen, beni şarapçılarla böyle dost ettin. Ey gönül! Ne zamana kadar beyhude kederi taşıyacaksın, Bizi, bu meyhaneden o meyhaneye sürükleyeceksin? Daha ne kadar dilberlerin zülüflerine bağlı kalacaksın ey gönül? Daha ne kadar vefa ümidiyle hoşnut kalacaksın ey gönül? Daha ne kadar ey gönül, doğrusu ne zamana kadar ey gönül? Artık geçmişten öğüt almanın zamanıdır ey gönül? Artık yeter güzellerin zülüflerinde yer etmen ey gönül! Bizi, halk arasında rezil-rüsva ettin ey gönül! İmad Horasani Çeviren: Muhammed Çelik   ای دل بس در سر زلف بتان جا کردی ای دل ما را میان خلق رسوا کردی ای دل غافل مرا از فکر فردا کردی ای دل تا از کجا ما را تو پیدا کردی ای دل روزم سیه، حالم تبه، کردی تو کردی ای دل بسوزی هر گنه کردی تو کردی ای دل بلا، ای دل بلا، ای دل بلایی ای دل سزاوری که دائم مبتلایی از مایی آخر خصم جان ما چرایی؟ دیوانه جان آخر چئی، کار کجایی؟ مجنون شوی، دیوانه ام کردی تو کردی از خویشتن بیگانه ام کردی تو کردی تا چند می سوزی دلا خود را و ما را ما هیچ، رحمی کن به خود آخر خدا را تا چند خواهی عشق، درد بی دوا را تا کی به جان باید خریدن این بلا را هر کس که باشد همچو تو ای دل دل او آسان نگردد تا ابد یک مشکل او یا کمتر اندر دام خوبان مبتلا شو یا ناله کم کن مرد میدان بلا شو با بی وفایان یا دلا کم آشنا شو آشنا خواهی شوی، شو بی وفا شو دیگر وفا ای دل خریداری ندارد کم گوی از این کالا که بازاری ندارد ای آبروریز، ای دل دیوانه من ای از قرار و صبر و دین بیگانه من ای از تو پر خون جای می پیمانه من ای از تو ورد هر زبان افسانه من تا چند هر شب تا سحر بیدارم باشم با مرغ شب دمساز و با غم یار باشم آزاد بودم من گرفتارم تو کردی مفتون مهرویان عیارم تو کردی من اهل بودم، رند و میخوارم تو کردی با می فروشان اینچنین یارم تو کردی آخر دلا تا کی غم بیهوده خوردن ما را به این میخانخه، آن میخانه بردن تا کی به زلف دلبران پابند ای دل تا کی به امید وفا خرسند ای دل تا چند ای دل، راستی تا چند ای دل وقت است کز بگشته گیری پند ای دل بس در سر زلف بتان جا کردی ای دل ما را میان خلق رسوا کردی ای دل عماد خراسانی