Var olduğu yere mi ait olur insan yoksa bulunduğu yeri mi var eder? İçinde anılar biriktirdikçe mi şekillenir dört duvar? İçinde, havada uçuşan kahkalar olmadıkça neye yarasın boş odalar. Toplayanı olmadıkça meyveler, Okuyanı olmadıkça kitaplar, mutlu olmadıkça yaşamak neye yarar! Doğduğum, büyüdüğüm, yere düşüp dizlerimi kanattığım, bayramlarda kapı kapı gezip şeker topladığım, binlerce mutluluk ve bir o kadar da hüzün yaşadığım yere elveda diyorum bugün. Ben bir daha dönmemeyi seçiyorum. Geride bıraktıklarımıza dönüp bakmamalıyız bence, bu işin raconu da böyle olmalı. İnsan böyledir işte, doğar, büyür ve gider. Kimisi gitmez, kaldığı yerde çürür kimisi gider, gittiği yerlerden birinde de ölür ve toprağa gömülür, bir daha vedalaşamamak üzere. Ölüm bir gidiş mi yoksa kalış hali midir bu yüzden hala çözemedim. Ruh gider, beden çürür. Ruhtan haber alınamaz, bedenimizin de sadece kemikleri kalıncaya dek kaybolur her bir parçası. Bazen dönmek üzere gider insan, arkasından su dökeni, feryat figan ağlayanı olur. Bazen de sabah 5 otobüsünü bekler, ayazın ortasında elleri buz kesilirken, arkasına bile bakma gereği duymadan, bekleyeni olmadan. Kimine göre dünyanın en meşakkatli işidir, kimine göre gereklilik, kimine göre en başından beri yapılması gereken şeydir gitmek. İnsan böyledir işte. Amasız, öylesiz, böylesiz, olduğunca apaçık olmaz hiçbir zaman. Her zaman bir sır olur, gizemin gizeminde kaybolur..