Uzun süredir insanlarla iletişim kuramadığımızı, sebebinin insanların çoğunun algılalarının kapalı olduğunu, ruhları alınmış bir ceset gibi olduğunu düşünüyordum. Yürüyen, konuşan yiyip içen ama sadece etten kemikten oluşan bir ceset.. ya da sadece şartlar nedeniyle günü kurtarma çabasından bu hale gelen ruhsuz insanlar topluluğu.. Bakıyorlar görüyorlar işitiyorlar ama düşünmüyorlar.. Bugün kendimin de giderek bu hale dönüştüğümü farkettim. Hislerimi kaybetmiş, günlük vazifelerini yapan zaman ayarlı bir robot gibi.. bizi biz yapan duyguların artık bizi terk ettiğini, üzerimize yapışmış gorevlerimizi de bezgin bezgin yapışımız, isteksiz sevgisiz ve sadece mecburen.. kimseleri görmüyoruz artık işini aşkla yapan, kendimiz bile .. En son ne zaman doyasiya kahkaha attık en son ne zaman yaptığımız bir işten haz alarak yaptık. Ne zaman dertleştik dostlarla saatlerce, ne zaman ağladık. Ne zaman bir garibe, yetime sokaktaki bir hayvana iyilik yaptık. Ne zaman çocuklarımızla sohbet ettik. Ne zaman eşimizle hayat arkadaşı olduğumuzu hatırladık. Ne zaman bir kitabı bırakmak istemezcesine okuduk, ne zaman bir şarkıyı tekrar tekrar dinledik.. Ne zaman düşündük insanlık için, düşündürdük..... Koca bir boşluk... Günlük hayattaki işlerimiz, dijital dünya bizi o kadar içine almış ki gerçekten birer robota dönüşüyoruz. İnsanlık ozelliklerimizi kaybederek. Bu güzel manevi günler bunun içindir de belki. Ruhumuzu arındırmak. Meşgalelerden sıyrılıp manevi boşlukları doldurmak, uzak kaldığımız kalabalık sofralar, sohbetler, yaptığımız iyilik ve yardımlarla oluşan huzur.. Bu yüzdendir ki Rabbimiz bu güzel günleri dönderir durur. Ki kendimize yeniden gelelim diye. Layıkıyla eda edebilmek duası ile Hayırlı Ramazanlar 🌙