Her şeye yüklemek istemiş anlam. Hayatını hayaller içinde geçirmiş, her zaman bildiğini söyleyerek doğruları. Çekinmiş kendi yansımasını görmeye. Eskimiş tüm o maskeleri, düşünmüş durmuş. Tutunamamış o somut gerçekliğine kaçtığı. Çalışmış, farklı yollar bulmak için, çözümsüz tepelerinde olmayan evreninin. Yapışmış ellerine tüm o diğer yüzleri, gizleyememiş maskenin gerçekliğini büyük aynalarında. Yalanları bahşetmiş yüzüne yapay gülümseyişleri. Rol kesiciliği istememiş fark edilsin, bozulmuş hediyelerle bezemiş etrafındakileri. Çürük şekerlemeleri, sineye çekilen. Ulaşmış sahteliği, en fantastik evrende bile göremeyeceğiniz tepelerine dağların. Her şeyi sürekli bildiğini söyleyip durmuş, sineye çekip, o kırılgan deliliğini. Bilememiş hiç , bilmesi gereken tek bir gerçekliği. Hep olmak istediği oyun kurucuymuş, herkesin bildiği,sadece onun bilmeyi reddettiği o sahnede. Sonraki an, bezemiş ışıklı hediyelerle kendini hediyeci Viren, dağıtmak için canlılara. Kendi karanlığından kaçarak, son bir kez daha. Yakalanmış kendi ağına: "Biliyorum, biliyorum ,biliyordum” diyerek hep olduğu gibi günlük hayıflanmalarıyla. O cızırtılı ekranı açmış, gördüğü tek şey, ürküten onu, kendi kendini kovalamasıymış, hala reddederek her şeyi. Tek bir kez, sadece bir kez bile bilememiş hiçbir şeyi, öfke dolmuş herkese, inanmayacağı için kimse ona. Hiç inanmamışken kendine bile. İnsan her şeyin karanlığından kaçabilirmiş, bir şey hariç. Gündüzler geceye dönmüş, tekrar ve tekrar yarattığı dünyasında. Biliyorum demeye devam etmiş sadece, göze çoktan batmışken seyrinde yaşananların.