Bahar geldi ama gül ve nesrin de getirmedi. Nesim rüzgarı Ferverdin’in kokusunu getirmedi. Martı geldi ama gülden de yok bir haber. Neden yoldaş değil martılarla güller? Bu gülistana ne oldu, ne oldu? Neden bahar töreni unutuldu? Neden şimşek bulutları gözlerde feryat eder? Neden bu feryad u figan böyle öfkeyle ağlar? Neden güllerin yapraklarından kan damlar? Ne oldu? Bülbülün avazı böyle nereye gider? Nasıl bir derttir bu? Nasıl bir derttir bu? Nasıl bir derttir? Kim bizim gülzarımıza böyle fitne tohumu eker? Neden her nesimde kan kokusu gelir? Neden menekşenin zülüfleri perişandır? Neden nergis böyle müptela olmuş yakalarda? Neden kumru kimsesizler gibi konmuş dala? Neden kuşların kanatları kırılmış? Neden her tarafa dert tozu sinmiş? Neden mutrıb bir şarkı söylemez? Neden saki bize bir selam vermez? Bu nasıl bir afettir ki sahranın yolunu kana bulamış? Bu nasıl vahşetli bir çöldür ki toprağı kana bulanmış? Neden Ferverdin güneşi kayboldu, battı? Bahar geldi ama Nevruz çiçeği açmadı. Yoksa güneş ve güle birisi bir şey mi söylemiş? Neden bu dudaklar suskun ve o yüz de kapanmış? Yoksa yeni bir bahar mı gelmiş? Bir gönül ve can daha mı kanatılmış? Yoksa yeni bir gülün sevgilisi mi ölmüş? Gam, keder ve dertlerle yeksan mı olmuş? Yoksa güneş yeryüzünün koruyucusu mu? Ki şehitlerin kanından dolayı yüze bakamaz oldu. Ey bahar! Darılma, kalk ve gel. Yüzünü asma, tebessüm et ve gel. Ey bahar! Kalk ve o kızgın bulutla, Yeni yeşilliklere yağdır bir damla. Benliğini selvi ve yaseminlere bağışla. Yeni bir türküyü çemen kuşlarına bağışla. Yeninden gönder bir deste gül. Bu yeşilliğin eteğine saç bir deste gül. Sabırsızlıktan yırtıldı yakalar. Yırtılan yakalardan bir gül gönder. Ey sabah nesimi söyle: naifle kalk. Ve gülü kış uykusundan uyandır. Bu müşevveş çöle bak ey bahar! Nasıl da ateş yağmuru yağmaktadır. Sel gibi bela akan bu çöle bak ey bahar! Her diken bir kılıç gibi kan dökmektedir. Şu ıstırap dolu sahraya bir bak ey bahar! Her tarafta cansız bedenler nasıl da yatmaktadır. Dağa, taşa ve çöle bak ey bahar! Ki gençlerin kanıyla lalezara dönmüştür. Ey bahar! Gül saç butelerden damenlere. Ölenlerin mezarını güllerle gark eyle. Ey bahar! Gül ve şaraptan bir ateş yak. Keder ve gam hırkasını at içine, yak. Şirin’imin kavgasıyla gel ey bahar! Köhne olan aşkımın kıvılcımını artır. Ey bahar! Artır aşkımın ateşini. Onun aşkıyla şeker-şerbet eyle beni. Kah nağme söyle bir şelale gibi, Kah yüzünü as bir ateş topu gibi. Beni bir şimşek ve tufan gibi ateş topu yap, coştur. Ve dünyayı benim kızgınlığımın sesiyle yankılandır. Ey bahar! Payidar ol ve hayat bağışla. Ferverdin’imize de güzellikler bağışla. Cazip bir gençlik var burada hâlâ. Nefesler ateş gibidir burada hâlâ. Kırılmış bu kuru dala bakma, boş ver. Bakarsın yarın amber kokulu bir söğüt olur. Söyleme bu sahra kuraktır. Bakarsın yarın gülistan olur. Bu çamurlu kan... gel ey bahar! Dumandaki ateş gibi kırmızı gül bitirir. İstesen de istemesen de kırmızı gül çıkaracak. Kendinle bin hazan getirsen de hepsi yok olacak. Ey bahar! İşveyle yürü ve mutlulukla otur. Hem gülden kam al hem de isteğini ver. Eğer kendisi hayatsa yoluna baş koyarız, Can u gönülden yoldaş ve hemhal oluruz. Kan ve ateş arasında yol açanız. Bu dalgadan o tufana yol alanız. Seni tekrar görürsem eğer, mutlu olarak göreyim. Başını dik ve gönlünü de abad olarak göreyim. Başka bir Nevruz’da ve buluşma zamanında, Başka bir ayin, tören için aşikar olarak gel. Huşeng İbtihac (Saye)