"İçimde bir sıkıntı var." Bu sözü hangimiz demez, hissetmeyiz ki? Nedendir, biliriz bilmesine de Görmezden, duymazdan gelir, Kilit vurur, kapatırız kendimizi. İnsan bazen tükendiğini hisseder. Belki bahar yorgunluğudur, Belki yaşanmışlıklar. Bitse de gitsek diye içinden geçer. Göğüs kafesi daralır da daralır. "Bitecek olan ne?", "nereye gidecek?" Sonra sonra fark eder yalnızlığını, Zaman ve mekânın anlamsızlığını. Giderek ağırlaşır yorgun bekleyiş, Tarifsiz bir sıkıntı çöker içine. Uzaktan, çok uzaktan görür olanları. Duyar menfaat uğruna atılan naraları. Yüreği dayanmaz olur, gördükçe Körpe çocukların çaresiz hâlini, Gözünden sakındığı gençlerin akıbetini. Dinmez, durulmaz bir türlü düşünceler, fikirler. Birbirine karışır cılız, kırılgan duygular, hisler. Sevgi, saygı, umut, güven, huzur, Kardeş kardeşin gırtlağına sarıldığı gün Meçhul, karanlık bir yarında boğulur. İnsan bazen tükendiğini hisseder. Bitse de gitsek diye içinden geçer.