Kendimizi bazen pek iyi hissetmeyebiliriz. Bu dünyanın en normal hislerinden biri. Sosyal medyada çevremizde her yerde herkes çok iyi hissediyor gibi gözüküyor ama bu hiç doğru değil. Herkesin en iyi halini paylaştığı sosyal mecralar sandığımız kadar gerçekçi değiller. Hepimizin duyguları yaşayışı boşa çıkma yöntemleri algılama biçimleri farklı. Bazen benliğimize karşı çok yüzeyselleşiyoruz.. duygularımızın derinliğine inemiyoruz ve onlar gün yüzüne çıkmak üzere tortu haline gelip nefes aldırmaz oluyor. Bunları bastırmak yerine kabullenerek farkındalık aşamasını yaşıyor olmak kendimize köstek değil destek olmada muazzam pencereler aralıyor. Böyle inişler yaşadığımız anlarda en iyi gelecek şeylere odaklanmak süreci hızlandırır. Ben kendime iyi gelecek şeyi bilirim çoğunlukla ama kendimi kolaylıkla harekete geçiremem . O iyi gelen şeyse uzaklaşmak ve okumak telefondan çevremden birkaç saatliğine uzaklaşmak ve belki de daha fazla kafa patlatmamak için okumak. Franz Kafka'nın dediği gibi geminin içi su almadığı sürece sonsuz büyüklükteki deniz o gemiyi batırmaz. Aynı şekilde geminin suda bıraktığı iz gemiyi yönetmeyecektir. Kaptan biziz, bu yollarda yanımıza yardımcı etkenler olacak ama gemi bizim manevralarımızla yön alıyor.