“İnsanca yaşamanın haysiyetine talibiz.” Yük olmadan yaşayabilmek temalı bir şiir olsun isterdim Omzumdaki yük kollarımı baskılamasaydı eğer İsterdim ki kardeş kardeşe kurulsun sofralar Allah razı olsun’du dilden düşen dualar Ancak zehir akıtmaya hemhal olmuş diller Bencillik bir sarmaşık yüreklerde, Herkesin dişi bir diğerinin etinde. Müslümanca bir yaşam ne mümkün! Na/mümkün şimdi gülüşler. Son vapur da çalıyor düdüğünü Herkes herkesi görüyor Kimse bulamıyor kimseyi Tuhaf zaman dilimi Ve dilim bir cümle mırıldanıyor Ayaklarım renkli merdivenleri tırmanırken Diyorum ki; Bir ben miyim ortasında kavganın. Mesela hava bir bana mı alamuk? Bir bana mı gelir ve gitmez bu keder Bir ben miyim cenk meydanında defansı yitirmiş o karakter. Eğer bir şair olsaydım, nice menkıbeler yazardım. Onu da yazamadım. Orhan Veli’ye cımbız konusunda hak verirken, Yine dilimde bir sürgün ertesi cümleler. Ve yine Musa’ca kaçış planları, Kızıldeniz’in ortasında bir ben. Omzum dert yükü, gönlüm sevda dolu Ve benim dermanım yok. / SÜMEYYE BETÜL