"Sevgili defterim, bakma böyle karman çorman cümlelerime... Ben beceremiyorum kendimi ifade etmeyi, etsem de yanlış ediyorum zaten..." diye sitem etmişim eski bir günlük sayfasında. Öyle ya. Genelde karman çorman olur cümlelerim. Kafam nereye eserse dilim peşinden gider. O yüzdendir mantıksız konu değiştirmelerim. Pat diye atlarım bir konudan öbürüne. Aslında beni kimse dinlemediğindendir bu kadar anlamsız konuyu aynı anda karmakarışık anlatmam. İnsanlara kendimi nasıl dinleteceğimi bilememişimdir çünkü çocukluktan beri. Hafif kinayeli ve komik bir üslup kullanırım insanların ilgisini çekmek için. Çeker de... İnsanlar kendilerini güldüren şeyleri severler konu fark etmeden, altında anlam aramadan... Bu yüzden yersizdir konularım. Bu yüzden karmakarışıktır cümlelerim. Oysa biri bana devrik cümlelerimden sitem etse çok üzülürdüm. Devrik cümlelerim çocukluğum gibidir, devrik cümlelerim gençlik kokar. Belki de bu yüzden çok okurum Leyla Erbil ve Edip Cansever'i. Eğer biriyle konuşurken cümlelerimi özenle seçiyorsam, kırmaktan korkuyorsam o kişiye çok değer verdiğimi anlarım. Eğer karşısında konuşamıyorsam insanın anlarım ondan çok hoşlandığımı ve eğer karşısında kendimi özellikle açıklamaya gerek duymuyorsam bilirim o en yakınımdır, her halükarda anlar beni... Konuşmak bir sanattır elbette fakat ne sen kendini açıklayamadıktan sonra ne de başkası seni anlayamadıktan sonra, konuşsan içine içine; delirmekten ne farkı kalmış olur insanın? İçindeki ruh karışık olduktan sonra neye yarar sen şair olsan? "Bırakmak bırakılmak demeyelim Durmadan yer değiştiriyor anlamlar da Ben ki bir boşluk kadar büyümüşüm bu yüzden Sanki kış aylarında bir uçurumda." Edip Cansever / Hiçbir Pul Hiçbir Zarfa Yakışmıyor