Türkiye geneli kayıp ve öldürülen çocuk sayısının arttığı bu dönemde medyada uygulanan yasaklar bizleri daha da endişelendiriyor. Geçen hafta aldığım eğitimde öğrendiğim bir bilgi beni derinden etkiledi. Bizzat yetkililerden duyduğum, kesinliğine emin olduğum bir bilgiye göre, 2018 yılından bu yana çocuk kayıplarının kaydı TÜİK (Türkiye İstatistik Kurumu) tarafından belgelenmemiştir. Bu cümleyi duyduğumda, nasıl bir ülkede yaşadığımızı tekrar sorguladım. Bir yandan ekonomik zorluklarla mücadele ederken, bir yandan da uyuşturucu, LGBT propagandası ve ahlaki yozlaşmanın ortasında sağlıklı bir çocuk nasıl yetiştirebileceğimizi düşünmek biz ebeveynleri umutsuzluğa sürüklüyor. Ülkemiz, 6 Şubat 2023'teki büyük depremler sonrasında yüzlerce çocuğun kaybolduğu haberleriyle sarsıldı. Maalesef, resmi makamlar bu konuda ne kadar şeffaf davrandı, tartışılır. Yetim ve kimsesiz kalan çocukların insan kaçakçılığına kurban gitme riskleri medyada sıkça dile getirilse de, bu konudaki resmi açıklamalar sınırlı kaldı. Ayrıca, Epstein davasıyla uluslararası boyutta gündeme gelen insan kaçakçılığı skandalları, kulaklarımıza kazınmış durumda. Peki bizim ülkemizin bu konuyla ilgili ne gibi adımlar attığına dair resmi bir açıklama yapıldı mı? Kayıp çocuklar konusunda ne tür çalışmalar yapıldı ve bu çalışmalar gerçekten yeterli oldu mu? Bu sorular hâlâ cevapsız. Son aylarda, özellikle Narin adlı küçük bir kız çocuğunun katledilmesi de kamuoyunda geniş yankı uyandırdı. Ancak, olayın medya tarafından yeterince ele alınmaması, üzerinin kapatılma ihtimalini akıllara getiriyor. Bu gerçekten basit bir cinayet miydi, yoksa karanlık güçlerin düzenlediği bir ayin kurbanı mı oldu? Bu soruların üzerine gitmek ve gerçekleri ortaya çıkarmak, hepimizin sorumluluğu. Türkiye’de yaşanan çocuk kayıpları ve öldürülmeleri konusunda yeterli adımların atılmadığına dair bir kaygı var. İnsan kaçakçılığı ve çocuk istismarına dair küresel veriler incelendiğinde, dünya çapında 25 milyondan fazla kişinin insan kaçakçılığının kurbanı olduğu, bu sayının önemli bir bölümünü ise çocukların oluşturduğu biliniyor. Türkiye de maalesef bu sorunun dışında değil ve yeterli denetimler yapılmadığı sürece kayıp çocuk vakaları artmaya devam edebilir. Epstein davası, dünya genelinde çocukların en büyük tehdit altında olduğu suç şebekelerini gözler önüne serdi ve bu ağların Türkiye gibi ülkelerde de faaliyet gösterip göstermediği hala belirsiz. Bu ülkede neden ve nasıl bazı kişiler korunuyor? Hiçbir insanın hayatı gerçekten güvende mi? Bu konuda ne gibi yaptırımlar uygulanabilir? Çocuklarımız için daha iyi bir gelecek inşa etmek amacıyla sesimizin daha gür, kalemimizin daha cesur olması yeterli mi? Bu sorulara cevap bulmak, her birimizin sorumluluğudur. Tüm bu karanlık tabloya rağmen, umutsuzluğa kapılmak yerine, birlikte sesimizi yükseltmek ve çocuklarımızın geleceği için mücadele etmek zorundayız. Eğer daha cesur ve kararlı olursak, bu sorunların üstesinden gelmek mümkün. Unutmayalım ki, her karanlığın sonunda bir ışık vardır. Çocuklarımız için daha güvenli ve adil bir gelecek inşa edebilmek adına, umudumuzu kaybetmeden, hep birlikte çalışmalıyız.