Bunu ilerde her umutsuzluğa kapıldığımda, her kötü hissettiğimde okumak için yazıyorum. Bir şeylerin gitmediğini düşündüğümde, sıkıldığımda, bunaldığımda tekrar tekrar okumak için yazıyorum. Hayalini kurduğum, hedefim olan bir şeyi gerçekleştirmek için fırsatın geldiği ama sevinemediğim, mutlu olamadığım günden yazıyorum. Bunun sebebini bildiğim günden yazıyorum. Elimden yürümekten, yol almaktan başka hiçbir şey gelmediği günden yazıyorum. Sen hep güçlüydün diyorum kendime. Hep bu yollardan geçtin. Hep aynı yolu yalnız yürüdün. Hep bir şeyleri sırtlanmak, çevirmek zorundaydın diyorum. Ama sanırsam bana zor gelen de bu artık. Anlaşılmamak, dinlenilmemek ya da önemsenilmemek. Hangisi bilmiyorum. Bazen hepsini iliklerime kadar hissediyorum. Bazen de saçmalama kimse senin kadar ince düşünmek zorunda değil, sen abartıyorsun diyorum. Ama böyle değil biliyorum. Karşımdaki kişi benim kadar önemsemiyor biliyorum. Hissediyorum. Karşı koyamıyorum. Sadece kendimi kandırıyorum. Çünkü o benim ailem. O benim kanım. O annem. O babam. O abim. Değil mi? Peki ben neden ağlamamı bastırmaya çalışıyorum? Neden onlara hislerimi anlatamıyorum? Niye ben en mutlu olmam gereken günde onlara mutluluğumu anlatamıyorum? Niye ben hislerimi birileriyle paylaşamamam yetmiyormuş gibi bu satırları yazıp ağlıyorum? Ailene koşup mutluluğunu paylaşman gerekmez mi? İlk onlara anlatmak istemez misin? Ya da onların dizinde ağlamak? Gün geçtikçe en çok bu zor geliyor. Yaş aldıkça en çok bu küçüklüğümü özletiyor. Bir şeyleri başardıkça en çok o halleder yapar diyip önemsenilmemem. Yapamayınca da bu zamana kadar yaptın halledersin deyip konunun kapatılması. Hallediyorum ama yanımda ol hissedeyim. Ya da yapamıyorum yardım et. Demek istediğim bunlar. Yaptığım susmak. Ve devam etmek. Güçlü olmak ve güçsüz olmak arasında bi yerdeyim. Bana kalırsa ikisinin de hakkını veremiyorum. Bu karamsarlık, beynimdeki bu duman tam da bundan aslında. Güçsüz olamam çünkü bu yolda tekim. Ayağa kalkamam. Etraf karanlık, kaldıracak kimse yok. Peki neden güçlü olamıyorum? Çünkü güçlü olmak için sebebim yok. Bu zamana kadar güçlü oldum da ne oldu? Yorgunluk. Sadece yorgunluk. Kendi hayatım içinde debelenip duruyorum. Aman şunu mutlu edeyim, aman ailem gurur duysun, aman bu güzel hissetsin. Peki ben mutlu muyum? Peki ben güzel hissediyor muyum? Peki ben kendim için ne yaptım? Cevap veriyorum, kariyerim dışında hiçbir şey. Peki siz memnun musunuz? Ney, hep daha fazlası mı? Peki ben aptal mıyım? Vazgeçemediğin, önemli bulduğun herşey ve herkes sana aynı anlayışla, ilgiyle geliyor mu? Bunun cevabı hayırsa ve bu cevabı bu kadar açık verebiliyorsan onlardan uzaklaşmanın vakti gelmiştir. Size kötü bi haber daha vereyim. Çok mutlu olduğunuz bi haberi en sevdiğiniz kişiye veremediğinizde uzaklaşmak yine de işe yaramıyor. Size veremediği duygu için uzaklaşabilirsiniz ama artık sizin de ona veremeyeceğiniz çok şey var. Sevinciniz ve üzüntünüz. Senin verdiğin bir şeyin sana verilmemesi mi, yoksa artık senin hiç bir şey verememen mi? Hangisi daha kötü? Hangisi seni daha yalnız hissettiriyor? Hangisi seni daha kimsesiz hissettiriyor? Cevap vereyim. İkisi de koca bir boşluk. İkisi de dışarda hayat akarken, çiçekler açarken, her yerde bir kalabalık bir hareket varken senin bir camın arkasından sadece yoldan geçenleri izleyebilmen gibi. Sanki kapı üstüne kilitli. Bağırabilirsin, sesini duyurabilirsin ama yardım edecek, sesini duyacak kişi bi ryabancı. Sana o kilidi vurup seni oraya kitleyen ise sevdiklerin. Vazgeçemediklerin. Şimdi sil gözyaşlarını. Ben siliyorum. Vakit doldu. Devam ediyoruz. Her şeyi bile bile. Sessizce. Ve kimsesizce.