İnsan nedir, kimdir, kiminledir, derdi nedir? Yıllarca binlerce filozof, yazar, tarihçi türlü türlü cevaplar vermiştir bu soruya. Ama hala tam olarak bir netlik yoktur ortada. Yine daldım cevapsız sorulara.. kalemi kağıdı elime aldığıma göre yine anlamsız bir hüzün kaplamıştır içimi. Zaten anca böyle zamanlarda gelir ya aklıma yazmak.. haksız da sayılmam gerçi, hayatta mutlu olduğumuz kısacık dilimlerde kim ne etsin yazıp yahu.. konuyla bağımsız bir ton mevzuya değindim yine, huyum kurusun. Hep bu yüzden asıl meseleyi kaçırıyorum, zihnimden uçup gidiyor sözcükler. Velhasıl bizzat başa dönersek kendimce bir iki kelam edeceğim konular maksadında. Bence insan, bilinmezliğin bilinirliği, imkansızlığı imkansızlaştırandır. Ne diyor bu deli, bu ne yaman çelişki dediğinizi duyar gibiyim. İnsan hiçbir zaman bilinemez, sağı solu kestirilmez. Bazen kütük gibi gözükür, ancak sırtlamaya çalışınca anlarsın tüy kadar hafif olduğunu. Bazen kudretli bir ağaç gibi gözükür ama yaslanırsan düşersin. Bazen de tertemiz berrak bir su sanarsın fakat içtiğin zaman anlarsın çamurlu olduğunu. O saydamlığın altında çamur bulunduracak kadar gizemlidir de. İkinci mevzu bahise gelecek olursak önce “imkansız” kelimesini ele alalım. Şimdi “sız” ekini atalım ve geriye imkan kalsın. İşte tam olarak bu imkansızlığın içindeki imkanı görürüz önce. Olasılıklar üzerine de yaratır ve çalışırız. Elimizden gelenin fazlasını hatta tüm benliğimizi koyarız ortaya! Sonra zihnin derinlerinden bir ses duyulur; “yapma.” İşte o zaman huzursuzluk sarar içimizi, şiddetli bir karın ağrısı baş gösterir ardından. Tek bir kelime üzerinden başlayan maceramız tek bir kelime üzerinden son bulur. Uğruna feda ettiğimiz ne varsa siler atarız bir anda. İmkansızın içindeki imkan yok olur ve yerini ihtimaller dahiline bırakarak gider. Bir gün dönmek üzere köşesine çekilir, dilini keser, ellerini bağlar ve susar.