Bugün günlerden bir adet pazartesi, Koskoca bir pazartesiydi... Yine garip bir şekilde kendime yöneldim. Galiba kendimi anlamaya çalışıyorum ya da tanımaya çalışıyorum. Tam olarak bilemedim. Çok uzun süren bir yalnızlık gibisin. (Neyden bahsettiğim bende kalsın.) Kimseye bahsetmedim bile biliyor musunuz? Sanki bir sorun var gibi. Yerini, nedenini kestiremediğim bir sorun gibi... Yalnız kaldığımda dönem dönem üstüne düşünsem de sonuç sıfır. Yürürsem geçer gibi ama geçmiyor. Nasıl, neden, niçin? Bunlar var da gerisi yok. Belki bir gün gerisi de gelir. Ya biraz şaka gibi değil mi? (Gerçi neyden bahsettiğimi bilmediğiniz için bu kısım biraz boş oldu, kabul.) Aslında şaka gibi değil de tam bir korku filmi. Oysa orda burada konuşurken ne güzel ahkam kesiyorum ya. O zaman inanılmaz ütopik bir pencereden bakalım mı? Daha şahanesi en şahanesi için devam diyelim. Oysaki hiçbir şey şahaneye gitmezdi. Hiçbir yol kırmızı bağ bahçelerine uzanmaz, hiçbir araba boş yolda ilerleyemezdi. Asla alışılmışın dışında bir şahane göremeyecektik... Oysa benim durumum alışılmışın dışında bir hikaye. Birine anlatsam tepkisi ne olurdu? Normalleştirmek bazen çok yorucu olabiliyor. Ben de normaldim ama neden böyle oldu? Nasıl oldu ve neden bana oldu? Daha şahane bir sorum var aslında. Bunun ikinci bir örneği var mı acaba bir yerlerde? Varsa nerede ? Bulup bu 2. örneği çok konuşmak isterdim. Çünkü mantık çerçeveme oturtamıyorum. Bir yerde kısır bir döngüye giriyorum ve oradan çıkamıyorum. Bilmiyorum ama bir tek bunu bilmek isterdim. Terapi mi alsam? Ne diyecekler ki bana? Onlar ne diyecekler ya da ben terapide ne anlatacağım? Bunun bir çözümü yok gibi. Gibilerle dolu yazımı burada bitiriyorum.