Dinle Ney’den, nasıl şikâyet eder? Ayrılıklardan hikâye eder: Koptuğumdan beri kamışlıktan ben, Ağlar kadın erkek inleyişimden. İsterim hasretle doğranmış yürek: Derdimi dökeyim feryat ederek. Aslından kopup da ayrı kalanlar, Gene o kavuşma gününü arar. Her mecliste geldim ben ah-ü zâra, Eş oldum, bedbahta ve bahtiyara Her biri sandı ki bana olur yâr, Lakin aramadı bende ne sır var? Sırrım, feryadımdan değildir uzak. O nuru yok sanır lâkin göz kulak, Gizli değildir can tene, ten cana, Canı görmek için izin yok sana. Yel değil, ateştir bu Ney’in sesi, Kimde bu ateş yok, sönsün nefesi. Aşkın ateşidir ki Ney’e düştü, Aşkın coşmasıdır ki meye düştü. Yardan ayrılanın ney gönül sesi, Perdemizi yırttı Onun perdesi. Ney gibi panzehir var mıdır böyle, Hem uygun, hem düşkün, kim gördü söyle? Ney kanlarla dolu yolları söyler. Ney, Mecnun aşkını hikâye eyler. Bu aşkı kim anlar bihuştan gayri? Dile mahrem var mı kulaktan ayrı? Günler gam içinde vakitsiz soldu, Günler yanışların yoldaşı oldu. Sen varsın, günlerim ne gam, gittiyse, Sen kal, temizlikte eşi yok kimse. Balıktan gayrısı suyuna kandı, Nasipsizin gönlü gecikip yandı Pişkinin halini hiç anlar mı ham? Söz kısa gerektir imdi vesselâm...”