Yıllardır öldürülen doğanın ve tüm canlılığın hor görülen, verme günüydü yanıt. O yaz günü, gürültülü olacaktı hepsinden ve sıcak. Bahsedilen cehennem. Nefes alamadı halk sıcaktan. Serinlik dahi, parayla satılır olmuştu. Halkın köşkünden seslendi Kral! Giremez kimse sarayıma,edeceksin itaat ve diz çökeceksiniz yere. Derhal gönderin şu delileri! Halk söylendi: "Sen kurdun bu deliler ülkesini, yedin tüm canlılığın beynini." Bilinçsizce güldü soytarıları, sonra daldılar yeniden uykularına. İnsanlık, içerideki boş zindanlardan değil de,korktu dışarıda olanlardan uzun süre. Şaşırtıcı olan geldi, şimşekler başladı çakmaya. İşte o sıcak yaz gününde, üç gün boyunca yağdı durmadan yağmur. Ama dedi, hiçbir şey temizleyemez o lekeleri yerdeki. İnsanız diye geçinen ,soytarıların kirli ellerini. Çıktılar sokağa insanlar, durdular saatlerce yağmurun altında. Devasa boyuttaydı o şimşekler, olacaktı elbette ki, hepsinden gürültülü. Çarpıyordu, gerçek bir tebessümü unutturulmuş yüzlere. Söylediler,hep bir ağızdan aynı şeyi. Giremem artık o evlere ,yaşadığımı sandığım uzun süre. Hayır, dönemem artık geri. Kalmadı artık bir şeyim. Ama sevdim, yüzüme düşen damlaları. Ve ıslanmayı tepeden aşağı. Korkuturdu önceleri o şimşekler, kaybedecek bir şeyi olanı. Gözyaşları karıştı yağmura, çaresizlik, mücadele ve yine çaresizlikle birlikte mücadele. Uğultuyla devam etti, uzun geceler o sözler. Dönemeyiz artık geri, giremeyiz ki o evlerden içeri. Hayır, dönemem artık geri. Öldüremezsin tekrar, zaten her gün ölenleri.