Bir şiir feryadıyla inledi toprak, yer ve gök, Bulutlardan yağmur yerine gözyaşı damlar yeryüzüne. Dünyanın ciğeri iki paralık olmuş, Yüreği toz duman. Canhıraş haykırışlarla boğazlarını parçaladı babalar, Enkaz başında, yırtık entarisiyle analar. Denizler taştı, dağlar ortadan ikiye yarıldı. Öyle güçlü vaveyla koptu ki ortalıkta, Ölüler mezarlarında ters döndü, dirilir de birbirlerini sırayla gömdü. Çünkü insan; nefes aldığı için utanıyordu, Ve ancak toprak örtebilirdi bütün ayıpları. Fakat toprak bile kabul etmedi bu sefer böylesine namütenahi bir noksanlığı.