Hayattan önce Allah Rasûlü öğretmişti aslında insana severken ölçülü olmayı. Yoksa, kırgınlıklar yorgunluklar, beklentiler içinde hayal kırıklıkları olacağını ta asırlar evvel uyarmıştı. Bu sevgi her şey ve herkes için gecerliydi. Eş, dost, evlat, anne baba, iş ve peşinden koştuğun her ne kavram varsa.. Hiç bir şeye ve hiç bir kimseye fazlasıyla değer verip, gözümüzde büyütmemek gerekirmiş. Şair her ne kadar mübalağa sanatı yapın dese de yapmamak, büyüklerin dediği gibi insana dayanma ölür düşüncesiyle sadece ve sadece Allah'a dayanmak, sevmekte mübalağa yapacaksak da yine sadece O'na yapmalıydık. Çünkü bir gün gerçekten değer verdiğin her şey ölür. Kimi ebediyete giderek kimi gözünden düşerek.. Hadiste olan kısmı daha da acı elbette, zamanında sevdiklerinizin yanında bildiklerinizin gün gelip karşınızda düşman olacağını bile söyler. Bunu yaşayıp tecrübe edilmeden önce asırlar öncesinden gelen uyarıya dikkat etmek lazım; "Sevdiğini ölçülü sev, belki bir gün düşmanın olur. Nefret ettiğinden de ölçülü nefret et, belki bir gün dostun olur.” Ölçüde ayarlı olmayı bilmek, sırrını paylasmamak, sen yokken ortamda senin adını koruyacak kişileri dost edinmek, mesafenizi herkesle korumak gerekir. Senin değer verdiğin, önemsediğin şeylere dikkatsiz davranan, laubali, neye kırılıp neyden incinecegini bilmeden sınırlarını aşan kişiler her zaman can sıkıntısı olabilir. Bu yazdıklarım biraz insanı yalnızlaştırabilir gibi gözükse de aslında ileride yaşanacak kalp kırıklıklarından korumaktır. Önceden tedbir almak gibi.. Kısacası mesafe ve ölçü her zaman iyidir.. Ölçülü muhabbetler..