Bu aralar canım çok sıkkın, moralim çok bozuk. Yaşamayı, hayatı, dünyayı bu denli seven benken şuan hiçbir şey yapamıyorum. Yazmaktan başka. Arkadaşlarımla, ailemle, derslerle, insanlarla aram açıldı. Boş boş dolanıyorum. Psikolojik destek almayı denedim, ilaç yazıp gönderdiler. İlaçlar da yan etki yaptı, bayıldım, ailem de yasakladı, kullanamadım. Sadece ben de değil çevremdeki herkes çok mutsuz, hepsi ilaç kullanıyor. Ben de onlara benzedim ama bu durum ailemin hoşuna gitmedi. Çünkü her zaman mutlu, pozitif, rengarenk giyinen, güzel rol yapabilen, mutsuzluğunu saklayan insan artık durmak istedi. En azından birazcık dinlenmek istedim, ama izin vermiyorlar. Zorla dışarı çıkartılıyorum. İçimden gelmeyen şeyler için zorlanıyorum. Zorla mutlu olmaya çalışıyorum. Arkadaşlarımla aram açıldı, onlar benim için çok değerli, çok önemli ama beni biraz anlamalarını ve yanımda olmalarını isterdim. Eminim onların da sorunları vardır. Belki de yaptığım bencilliktir ama keşke yanımda olsalar. Keşke bu çırpınışımı görseler. Biraz kitap okur, bulmaca çözer sabahlarım. Bugün güzel, anlamlı bir gün. Allah herkese şifa versin, kalplerimizi kimsenin incitmesine izin vermesin, kalplerimiz, hayatlarımız hep huzurlu olsun. İçerisinde benim de, amin.