Yunan efsanesine göre, Lidyalı güzel bir kadın olan Arakne doğuştan dokumacılık yeteneğine sahipti. İnsanlar onu izlemek için etrafına doluşur, ona övgüler yağdırırdı. Gelen övgüler büyüdükçe gururu da büyüdü. Yeteneğinin herkesten üstün olduğunu, tanrıça Athena da dahil kimsenin ondan daha iyi dokuma yapamayacağını öne sürüyordu. Bilgeliğin ve sanatın tanrıçası olan Athena, Arakne'nin bu iddialarını duyunca öfkelendi ve Arakne'yi bir örümceğe çevirdi. Dokumacılığın önemli olduğu Nahaho yerlilerine göre bu insan halen yaşıyor, dokumacıların ellerini yönetiyordu. Örümcek Kadın yani Arakne, kabilesinin üyelerine dokumacılığı güneş ışınlarından ve şimşekten yapılmış bir dokuma tezgahında öğretmişti. Bir kız çocuğu doğduğu zaman, yeteneği ona da geçsin diye çocuğun kollarını ve ellerini örümcek ağıyla ovuyorlardı. Sadece inanışlara değil sanata da konu olmuştu Örümcek Kadın. Örneğin, Barok dönemin önemli temsilcilerinden İspanyol ressam Diego Valezquez'in “Dokumacı Kadınlar” adlı eserinde de bu efsaneden esinlenilmiştir. Resimde hali fabrikasından bir sahne vardır. Ön planda dokumacı kadınlar, geri planda ise Arakne temasının işlendiği bir halı... Sanatı ve inanışları bu kadar etkileyen Örümcek Kadın'ı örümcek yapan yeteneği miydi, yoksa tanrıçaya bile meydan okuyacak kadar kabarmış kibri miydi? Arakne'nin yeteneğiyle övünmesinin, Narcissus'un suya yansıyan güzelliğine hayran kalmasından ne farkı vardı? Son zamanlarda dikkatimi çeken durumlardan biri, özellikle sosyal medyada, insanların yetenekleri, parası veya gücüyle övünmeleridir. Kendini tanımaktan, bunların farkında olmaktan bahsetmiyorum. Bu durumun kendini beğenme, üstün görme, başkalarından çok yukarıda görmesinden bahsediyorum. Doğuştan veya sonradan edinilmiş yeteneklerimizi sahneleyerek insanların alkışlarını toplamaya çalışmamız, odak noktamızın beğenilmek arzusu olması bir süre sonra üretkenliğimizi zedeleyerek kendimizi geliştirmemize engel olmaz mı? Kusurlarımızı görmezden gelerek “ben oldum" kıvamına gelmek ne kadar doğrudur? Öğrenmenin, gelişmenin ve bilginin sınırsız olduğu âlemde, öğrenci olmak bilincinden uzaklaşmamız bizim kendi sonumuzu getirmez mı? Belki daha sonra Arakne'nin örümcek kadına, Narcissus'un nergis çiçeğine dönüştüğü gibi efsaneleşiriz, mitolojiye sanata imge oluruz ama adımız anılırken yeteneklerimizden ziyade kendimize hayranlığımız ön planda tutulmaz mı?