"Düz yolda tökezlerim" diyordu Montaigne bir denemesinde. Bu sözü aklıma her geldiğinde gülümserim kendi kendime. Kendi kısa tarihim içinde hiç düz yol görmemiş bir milletin çocuğu olarak, düz yolu bulsak da şöyle ağız tadıyla bir tökezlesem diye düşünürüm. Elbette düz yol, bizim gibi dağlılar için bir lütuf gibi görünse de böyle olmadığı, Ovalıların can sıkıntısını görünce anlaşılıyor. Dünyayı hatta dünyaları (Mars vs..) parmağında oynatan; ekonominin, silahlanmanın,teknolojinin, kültürün, kültlerin ve küfrün Ovalıları; can sıkıntısından tüm evreni dümdüz yörüngelerinden edecek derecede tökezletme peşindeler. "Can sıkıntıyı, zihin aydınlığı keşfeder" diyordu bir bilge. Ovalıların canı sıkıla dursun biz dağlılar yani hangi adımının; hangi çatağa, hangi sırta, hangi zirveye, hangi batağa gideceğini kestiremeden atan biz dağlılar, yani ayazı sert, sıcağı amansız, rüzgarı ısrarcı (Ahmet Arif'in deyimiyle 'ustura ağzı) ikliminden zihni bulanık ama yüreği taze, semiz biz dağlılar, elbette sıra dağların da bir sonu olduğunu biliriz. Ve sonu iyi olan her şeyin iyi olduğunu söyleyenlere de Eyvallah! deriz.