Kadim öykü anlatılarımızın güzel bir sonu vardır: Gökten üç elma düşer. Elmalardan biri dinleyene, biri anlatana, diğeri de anlatının kendisine düşer. Anlatının kendisini incelemek gerekir. Jung'a göre bu, zamana kadar taşınan ilkel tipleri, sembolleri ve karakterleri barındıran kolektif bilinçtir. İnsanoğlunun varlığından beri bu anlatılara kaç elma düşmüştür kim bilir? Yaşamın cevheri de işte buradadır. Anlam, öykülerin özünde başlar. Yaşam, özünde bir öyküdür; her parçası ayrı bir anlatıdır. Yazılı ya da yazısız, her şey bu öyküyü sürekli besler. Son nefesimize yaklaşırken, hayatımız gözümüzün önünden bir film şeridi gibi geçecek. İlginç değil mi? Kendi hikayemizi yazıyoruz, ancak şu an için onu istediğimiz gibi yaşayamıyoruz sanki. Peki öyküler, bizi yaşamak istediğimiz hayata nasıl ulaştıracak? Bunun yanıtı bazı deyişlerde saklıdır. Örneğin: "Aslan yattığı yerden belli olur." Siz nerede yatıyorsunuz? Kimlerle etkileşim halinde oluyorsunuz? Zamanınızı nasıl değerlendiriyorsunuz? Bu zaman harcadığınız kişiler veya aktiviteler, yaşamak istediğiniz hayata ne kadar yakın? Belki artık yerinizden kalkıp farklı kişileri ve hikayeleri keşfetme zamanınız gelmiştir. Ne güzel demişler, "sohbette huy aktarımı vardır." ya da, "En çok görüştüğünüz beş kişinin ortalamasısınız." O hikayelerle yaşadıkça onlar gibi olacaksınız. Hangi hikayelerle yaşayacağımıza karar verdikten sonra, seçtiğimiz hikayeleri gönül bağıyla dinlemeliyiz. Bu, önyargılardan arınmış, kelimelerin özünü kavramaya çalışan bir dinlemedir. Genellikle bu tür derin dinlemeyi yakınlarımızla ancak bir-iki dakika ve nadiren yakalayabiliriz. Bazılarımız için bu süre daha uzun olabilir. Bu, odaklanma yeteneğimizle ilgili bir durumdur. Ne kadar iyi yoğunlaşabilirsek, aktarımdan o kadar çok faydalanırız. Öyküler nerede mi? Her varlıkta ve hayatın kendisinde. Yaşamak istediğiniz hikayenin peşini hiç bırakmayın!