Rutinlerin Kıymeti Son 12-13 gündür hastanedeyim ve hayatın ne kadar değerli olduğunu bir kez daha fark ettim. Bazen küçük bahanelere sığınıp hayattan uzaklaşıyoruz, günlük koşuşturma içinde farkına bile varmadığımız şeyleri aslında ne büyük bir zenginlik içinde yaşadığımızı unutuyoruz. Oysa insan, sahip olduklarının değerini ancak onları kaybetmeye yaklaşınca anlıyor. Günlük hayatın sıradan sandığımız detayları, aslında mutluluğumuzun en büyük parçalarıymış. Çocukların okuldan geldiğinde evde olmak, onlara sıcak bir yemek hazırlamak, ailece aynı sofrada buluşup yemek yemek, sabahları eşini işe uğurlamak, akşamları evde sohbet etmek… Bunlar bize sıradan gelirken aslında ne büyük bir nimet olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum. Çiçekleri sulamak, çamaşır asmak, evi temizlemek bile bir zenginlikmiş. Çünkü tüm bunları yapabilmek için en başta sağlıklı olmak gerekiyor. Bu süreç, sadece rutinlerimin kıymetini anlamamı sağlamadı, aynı zamanda hayatın içinde bazen ne kadar kopuk yaşadığımızı da gösterdi. Babamın yanında refakatçi olarak kaldığım bu süre, ona ne kadar ihtiyacım olduğunu fark etmemi sağladı. Çocukluğumdan beri babamla uzun uzun sohbet edebileceğim anları hiç yaşayamadım. O, ben doğduğumda yurt dışında çalışıyordu ve yıllarca uzak kaldık. İş için sürekli başka şehirlerde, başka ülkelerdeydi. Hayatını bizim için çalışarak geçirdi, ama bu durum onunla birebir vakit geçirmemizi hep erteledi. Küçükken anlatacaklarımı, paylaşmak istediklerimi hep içimde tuttum. Belki de o da benimle konuşmak, hayatına dair şeyleri anlatmak istedi ama fırsat olmadı. Şimdi, hastane odasında, yıllardır birikmiş olan kelimeler dökülüyor aramızda. Çocukluğumdan bugüne kadar geçen yılların telafisini yapmaya çalışıyoruz. Onunla geçiremediğim yılların eksikliğini, şimdi uzun uzun sohbet ederek doldurmaya çalışıyorum. Bu süreç bana sadece babamı değil, aile olmanın ne kadar büyük bir güç olduğunu da hatırlattı. Eşim, benim yokluğumda her şeyi üstlendi. Çocukların beslenmelerini hazırladı, sabah okula götürdü, ödevlerini yaptırdı. Hayatın düzenini devam ettirmek için büyük bir özveriyle hareket etti ve gözüm arkada kalmadı. Ama onları çok özledim. Evde geçirdiğimiz o sıradan gibi görünen anların ne kadar kıymetli olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum. Belki de çocuklarımız babalarıyla ilk defa bu kadar çok vakit geçirdi. Anne ve babanın çocuk hayatındaki rolleri zaman zaman değişebilir ama önemli olan, ailece bir arada olmanın getirdiği güç ve sevgidir. Hastanede geçen bu günler bana en çok şükretmeyi öğretti. Hayatın içinde ne kadar çok şeye sahip olduğumuzu, ama bazen bunları fark etmeden yaşadığımızı anladım. Sağlık, aile, sıcak bir yuva, günlük alışkanlıklarımız… Bunların hepsi büyük birer nimetmiş. İnsan sahip olduklarını kaybetmeden önce kıymetini bilmezse, sonradan pişmanlık yaşayabilir. O yüzden şimdi, elimde olan her şeye daha büyük bir minnetle bakıyorum. Babamla bu kadar yakın olmayı sağlayan bu sürece bile şükrediyorum. Keşke onunla daha önce de böyle vakit geçirebilseydik ama yine de geç değil. Allah kimseyi sağlıkla sınamasın, kimseyi sevdiklerinden ayrı koymasın. Ama her şey yolundayken kıymet bilmeyi, elimizdekilerin farkında olmayı hepimize nasip etsin. Çünkü hayatın en büyük mutluluğu, sahip olduklarımızı görebilmekte saklı.