Hayatın belli noktalarında farklı farklı duyguların cümbüşünde hissettiğin elbet bir dönem yaşarsın. Ya kaçarsın ya saklanırsın da olmaz. İçindeki sıkıntı sana gölge olur. Dersin gece olsun, ışıklar yok olsun. Bu sefer de derin bir karanlıkta kalırsın. Sonrasında da ışık gelsin de önümü görürüm dersin. Ee o da gelir, sar başa. Konuşmak istersin, düğüm olur ya da senden kaçarlar. Kim sever ki derdi. Ben 20 yaşında hayalleri başına yıkılan yine de çabalatılıp bir kez daha başına yıkılan bir enayiyim. Evet kalbim temiz. Şimdi de karınlığın en derin olduğu saatlerde düğümünü çözdüğüm kelimelerimin prangasını kırıyorum. Ama yorgun ama baygın vazgeçemem. İyi biriyim kimse kötü demez bana. Diyenler de var tabi, bana iyi olan onlara da kötü olsun. Adı da kozmoz olsun. Bir piyanistin parmakları kadar kırılganım, siz de kırılır mısınız? Bazen başta bahsettiğim duygu cümbüşünü kendi rızamla oluşturuyorum. Bazen lazım oluyor o ruh halim ama kontrol edemediğimde sinirleniyorum. İyi biri sinirli olamaz mı? Her harf sinirli parmaklarımdan çıkıyor. Sözlerim mi, çok mu sinirli yoksa? Zaman hızlanıyor, herkesin de var bir telaşı. Arabanın yan penceresinden geçenleri ayırt etmeye çalışanlar beni gördüğünü söylüyorlar, Ben yalancı sevmem efendim. Ya aracı durdur ya da yavaşla görmek iste. Kuru bir yalan geçmiyor boğazımdan. Günler yine bir meşgale ve telaşla geçiyor bazen takip edemiyorum hayatı. Yaşlılık sanırım... Bugün yağmur peşimde sağanak oluyor, bazen arkadaş. Hâlâ rengi belli değil. Günahkar bir insanın kalbi kadar masum geliyor bana bu gök gürültüleri, ama boş ve ama yalan. Yürümeyi sever misiniz? Bir orman patikası kuş cıvıltıları falan, ne güzel değil mi? Güzel tabii ki.. Bir yakınınızı kaybettiniz mi? Defin edilirken, edilen dualar ve yağan yağmur falan. Çok kötü değil mi? Hayatın bıçak gibi bir çizgisi var maalesef. Bir cambaz da değilim, dans edemem iyi ve kötü arasında. Ve ayaklarımda yok ki bir ayakkabı, ayaklarım kesilmesin. Kendimi bildim bileli bir burukluk peşimde gölge. Her bir yarım yarı ve tamamlayacak parçası kayıp. Cebimden düşşe bulurdum belki ama ben kaybetmedim ki hemen bulabiliyim. Zor bir durum neyi kaybettiğini dahi bilmemek, görmemek, duymamak, hissetmemek… Tek bildiğim bir parça eksik bu puzzledan, ki bulabildiğim zaman bu defteri kapatabiliyim. Her biri aynı sıkıntılar ile boğuşurken benim bu dramımın ismini abartı sayanlar oluyor bazen. Diyecek bir şey yok, ateş düştüğü yeri yakar; kimisi alevinde ısınmayı kimisi ise alevinden korkup endişelenmeyi yeğler, benim için de bu kısas önemli. Yaşamımda bir devir kapatıyorum; eskiye bir sünger, yeniye ise peşkeş. Ayırtı ne bilmiyorum ama belki farklı olur ya, kim bilir? İklimimde bahar yalnız bir tane, yazım yok, kışım var. Pek yaşanabilir değil, yani o yüzden buzuldakiler kadar hayat var iklimimde. Düşünene çok ağır bu söylediklerim, anlayana ise bir hançer yarası fakat neyse ki ne ölü var efendim ne de yaralı, iyi ki… Bir yalnız kurşunum, rotam ise dümdüz, engellerden de sekmem! Tek sitemim de bu olsun. Artık cümlelerimin sonuna nokta koymam efendim, varsa virgül yoksa da üç nokta.