Koca okyanusun ortasında, Ufacık bir sandalda mahsur kalmıştım. Suyun sakinliği, fırtınanın habercisi gibiydi. Korkunç bir sessizlikti bu, Maviden hiç böylesine nefret etmemiştim. Kimdim ben, burada ne işim vardı? Neden yalnızdım, sürgün mü edildim? Yoksa ölüme mi terk edilmiştim? Kafamda milyonlarca cevapsız soru, başımda inanılmaz bir ağrı. Fıçımdaki son damla suyu içmiştim, Ancak suya olan açlığım sona ermek yerine daha da hararetleniyordu. İnsan olmanın doğasında vardı bu, her zaman elindekinden fazlasına ihtiyaç duyardı. Derdimin dermanı dört tarafımı çevirmişti, ama doğru koşullarda değildi. Güneş ışınları, gözlerimi kör etmek istiyor gibiydi. Sahi, görmeye değer miydi etrafımdaki manzara? Emin değildim. Benliğime dair en ufak fikrim yoktu, Ruhum çoktan vücudumu terk etmiş olmalıydı. 21 gram daha zayıftım artık. Geriye sadece terlemiş ellerim, ağarmış sakallarım ve boş fıçım kalmıştı. Benim sonum, baştan belliydi. Son bir can havliyle kendimi okyanusun aziz sularına bırakırken aklımda tek bir şey vardı; Kim bilir, belki balık olurdum ve tanrı insan sıfatıyla görmezse beni cennetine kabul ederdi, kim bilir? Kimse bilemez.”