Eve girdim, ikinci adımdan sonraki tahta gıcırdıyor. İçeriyi kaplayan gaz yağı kokusu hemen fark ediliyordu. Ceketimi sandalyeye koydum her gece olduğu gibi. Bugün bedenen çok yorulmadım. Zihnim ise meydan muharebesinden çıkmış bir at gibi. Odanın içerisine dolunayın ışığı vuruyordu fakat yine de gaz lambasını yakmalıydım. Odama geçtim. Cebimden kibriti çıkarıp gaz lambasını yaktım. Bugün, benimle ben arasındaki mesafeyi düşündüm ve gün boyu tekrar ettim; "yaşım 40 hâlâ ölmedim." Çok öfkeliydim otuzuma kadar, otuz sonrası öfkeme daha çok hakîm olabildiğimi fark ettim. İtiraf etmekte bir beis görmüyorum; kalbimle düşünüp konuşmadığım her anın pişmanlığını yaşadım. Kendimle ilgili en çok önemsediğim şey içsel yaşantım. Gidip hayatımı yaşamamı söyleyen insanlara asla aldırmadım. Onların yaşamaktan kastettikleri şeyler bana göre şeyler değildi. "Biz de senin yaşlarında böyleydik, biz de senin gibi düşünüyorduk bu yaşlarda" diyenlerin yaşlarını bir bir geçiyorum. Söyledikleri kelimesi kelimesine hafızamda, hepsi olmasa da bu tür nasihatte bulunanların çoğu birer sahtekârdı benim nazarımda. Bazen gülerken yakalıyorum kendimi, utanmadan gülüyorum ve kendime "utanmadan gülebiliyorsun" diyorum kendimi yakaladığım o anlarda. Bir anda Don Vito Corleone'nin Don Fanucci'yi öldürürken yüzünde beliren ciddiyet konuyor suratıma. Kendimle savaştığım o gecelerde ağır yaralansam bile sardunyalara su verip de yatağa giriyorum; sabah olur da uyanamazsam belki bir kaç gün daha geç kuruyup ölürler diye.