Bazı şarkılar var, öyle işlediler ki içime... Gidemediğim yollar, yaşayamadığım yaşlar, kuramadığım cümleler, bağlanamadığım şehirler oldular. Boğazımda kalan hevesler oldular. Hepsini yükledim şarkılara da, kendi içimde hiçbir şeyim kalmadı. Bir hikayem oldu o şarkılarda. Ne çok kıskanırdım kendine ait hikayesi olan şarkıları, kıskanılacak pek bir şeyi yokmuş. Artık anlıyorum. Öyle işledi ki içime, başım sıkışınca her şeyden önce o şarkıya koştum. Kimsem yoktu anlatacak, bir şarkıya anlattım derdimi. Kimse o kadar dinlememişti beni, bir kez olsun ah demeden dinlediler beni. Bir şarkıya derdini anlatmak ne zormuş. Ben anlattım. En çıkmaz yollarımda, en hiçbir şey olduğum zamanlarda kulağımda fısıldayan bir ses oldular bana. Benimle ağladılar, bazen beni daha çok ağlattılar. Teselli için açtığım sesler paylaştı benimle derdimi. Kimse o kadar anlamamıştı beni. Kendimi bulmak için çıktığım çoğu yerde kendimi kaybettim. Hafızam, ki çok güçlü değildir, en olmadık anlarda bir cümleyle en başa dönebildi bir şarkı sayesinde. Etrafımdaki boş kalabalıktan sonra tek dostum oldular. "Yok ya, artık çıkış yok, bittim artık. Battım." dediğim yerlerde beni çekip çıkarttılar. En büyük tavsiyeleri verdiler en çıkmazlarda. Bugün olduğum kişi olamazdım, birini bile dinlememiş olsaydım. Bugün olduğum kişi olamazdım; eğer bu kadar yalnız kalmasaydım da, tüm teselliyi şarkılarda aramasaydım. Bir kez bile pişman olmadım bugün olduğum kişiden bu sayede. Elbette oldu hatalarım. Hatasız insan olmaz ya ama yine şarkılar sayesinde öğrendim her gecenin bir sabahı; her geçmişin bir geleceği olduğunu. Ki yalnız, ki kimsesiz...