"Seni affedersem bütün dünya yüzüme tükürür ama yine de bir kere sarılmak isterdim." Bu sefer bitmişti. Ya da bitmeliydi. Yoktu affedilebilir bi yanı. Ama içimdeki o his var ya. Bitti diyememe hissi. En acısı da oydu. Bi çok defa kırıldım belki, bir çok defa üzüldüm. Ama bu başkaydı. Kendime kızdım sadece. O telefona baktığım için. Yine kendime kızdım, seni uyandıramadığım için. Bu ne bile diyemediğim, sana soramadığım için. Korktum. Çok korktum. O an açıklama yapamamandan, alacağım cevaba ikna olamamaktan korktum. Kaçtım. Alacağım cevaptan kaçtım. Senden kaçtığım yolda adım bile atamadım. Çok küçük yürüdüm mesela, sürekli telefona baktım. Bi gözümle yolda motorunu aradım. O durumda bile, senden gidemeyen bana kıydın. Açık açık bitmesi gerekirken adım atamayan ayaklarıma, içimdeki umuduna, senden gidemeyişime ama seninlede kalamayışıma kızdım. Bakma sen sinirime, öfkeme. Ben en çok kendime kıydım. Gittim. Giderken bekledim. Giderken bile bekledim ya ben daha ne diyeyim? Orda bile gelmedin peşimden. Sahi sen neden hiç gelmedin? Kaç günüm geçti benim pencerenin önünde? Kaç gün ağladım? Kaç gün bakakaldım ekrana? Bi telefon, bi mesaj? Yine mi doyamadım be Rabia diyişlerinizi duyar gibiyim. Dedim ya seni affetsem bütün dünya yüzüme tükürür diye. Bu sefer sadece içimi dökmeye geldim. Aynı cümleleri duymaya yoktu gücüm. Savunulacak tarafının olmadığı gibi. Seni görür görmez güldüm. Yirmi günde tek tebessüm. Sonra döküldü bi damla. Ve ardından biraz daha. İstemsizdi aslında. Ama bu sefer bambaşka. Bu sefer mutluluk, bu sefer özlemdi her bir damla. Birçok şey hissettim aslında. Birçok şey söylemek. Birçok kez öpmek, birçok kez sarılmak. Ve yine yapamadım ben. Yine sana yenildim. Ağlaya ağlaya geldiğim buluşmaya seninle güldüm, seni görünce güldüm.